Weź go, błagam! Kobieta wręczyła mi wytarty skórzany kuferek i niemal wepchnęła chłopca w moje ramiona.
Omal nie upuściłam torby z jedzeniem wiozłam smakołyki ze miasta dla sąsiadów w naszej wiosce.
Co? Co się dzieje? Nie znam pani
Ma na imię Misza. Trzy i pół roku. Kobieta złapała mnie za rękaw, jej palce zrobiły się białe. W walizce jest wszystko, czego potrzebuje. Nie zostawiaj go, proszę!
Chłopiec przytulił się do mojej nogi. Spojrzał na mnie wielkimi brązowymi oczami, jego jasne loki były potargane, a na policzku miał zadrapanie.
To chyba żarty! Próbowałam się odsunąć, ale kobieta już kierowała nas w stronę pociągu.
Nie można tak po prostu! Policja, opieka społeczna
Nie ma czasu w wyjaśnienia! Jej głos drżał. Nie mam wyboru, rozumiesz? Żadnego!
Grupa osób z daczy zagarnęła nas do zatłoczonego wagonu. Obejrzałam się kobieta stała na peronie, dłonie przy twarzy. Po jej palcach spływały łzy.
Mamo! Misza ruszył ku drzwiom, ale go zatrzymałam.
Pociąg ruszył. Kobieta stawała się coraz mniejsza, aż zniknęła w mroku.
Jakoś usiedliśmy na ławce. Chłopiec wtulił się we mnie, wąchając mój rękaw. Walizka ciążyła mi na ramieniu co tam było, cegły?
Ciociu, czy mama przyjdzie?
Przyjdzie, skarbie. Na pewno przyjdzie.
Inni pasażerowie przyglądali się nam ciekawie. Młoda kobieta z dziwnym dzieckiem i walizą niecodzienny widok.
Całą drogę myślałam: Co to za szaleństwo? Żart? Ale jaki żart? Dziecko było prawdziwe, ciepłe i pachniało szamponem i ciasteczkami.
Piotr układał drewno w podwórku. Gdy mnie zobaczył z dzieckiem, zastygł z polanem w ręku.
Masza, skąd to?
Nie skąd, tylko od kogo. Poznaj Misię.
W trakcie gotowania manny opowiedziałam wszystko. Mąż słuchał, marszczył czoło, pocierał nos znak, iż intensywnie myśli.
Trzeba wezwać policję. Natychmiast.
Piotr, jaką policję? Co im powiem? Że wręczono mi dziecko na stacji jak szczeniaka?
Więc co proponujesz?
Misza pochłaniał owsiankę, rozmazując ją po brodzie. Był głodny, ale jadł uważnie, trzymając łyżkę poprawnie. Grzeczny chłopiec.
Przynajmniej sprawdźmy, co jest w walizce.
Posadziliśmy Misię przed telewizorem z bajką Nu, pogodi!. Walizka otworzyła się z kliknięciem.
Wstrzymałam oddech. Pieniądze. Stosy banknotów przewiązane banderolami.
Boże Piotr westchnął.
Wzięłam losową paczkę. Banknoty po pięć i sto rubli. Szacowałam, iż było około trzydziestu takich zgrzewek.
Piętnaście milionów szepnęłam.
Piotrze, to majątek.
Spojrzeliśmy na siebie, a potem na śmiejącego się chłopca śledzącego wilka goniącego zająca.
Mikołaj, stary przyjaciel Piotra, znalazł wyjście. Odwiedził nas tydzień później przy herbacie.
Możecie go zarejestrować jako znalezionego powiedział, drapiąc łysinę. Jakby został przy drzwiach. Znajomy z opieki społecznej pomoże z dokumentami. Choć będą pewne koszty organizacyjne.
Misza się już aklimatyzował. Spał w naszym pokoju na łóżku Piotra, jadł owsiankę z dżemem i chodził za mną po domu jak cień.
Nazwał kury: Pestruszka, Czarnuszka, Bielanka. Tylko nocą czasem kwilił, wołając mamę.
A jeżeli znajdą prawdziwych rodziców? wahałam się.
Jeśli znajdą, trudno. Ale teraz chłopiec potrzebuje dachu i ciepłego posiłku.
Dokumenty załatwiono w trzy tygodnie. Michaił Piotrowicz Bierzyn oficjalnie nasz adoptowany syn.
Sąsiadom mówiliśmy, iż to siostrzeniec z miasta, którego rodzice zginęli w wypadku. Pieniędzmi zarządzaliśmy ostrożnie.
Najpierw ubrania dla Misi stare, choć dobre, były za małe. Potem książki, klocki, hulajnoga.
Piotr nalegał na remont: dach przeciekał, piec dymił.
Dla chłopca mruczał, przybijając dachówki. Żeby się nie przeziębił.
Misza rósł jak drożdże.
W wieku czterech lat znał litery, w pięciu umiał czytać. Nauczycielka Anna Iwanowna zachwycała się: Wychowujecie geniusza! Powinien uczyć się w mieście, w specjalnej szkole.
Ale baliśmy się miasta.
A jeżeli ktoś go rozpozna? A jeżeli tamta kobieta się rozmyśliła i obserwuje?
W wieku siedmiu lat poszedł do gimnazjum. Na szczęście mieliśmy już samochód. Nauczyciele nie przestawali chwalić:
Wasz syn ma pamięć fotograficzną! mówiła matematyczka.
I wymowę jak rodowity Anglik! dodawał anglista.
W domu Misza pomagał Piotrowi w warsztacie. Mąż zajął się stolarką, robiąc meble na zamówienie. Chłopiec godzinami strugał drewniane figurki.
Tato, dlaczego inne dzieci mają babcie, a ja nie? zapytał kiedyś przy obiedzie.
Wymieniliśmy spojrzenia. Czekaliśmy na to pytanie.
Zmarły dawno temu, synu. Zanim się urodziłeś.
Skinął poważnie i nie pytał więcej. Ale widziałam, jak czasem się zamyślał, przyglądając się naszym zdjęciom.
W wieku czternastu lat wygrał regionalną olimpiadę fizyczną.
W szesnastym profesorowie z Moskiewskiego Uniwersytetu namawiali go na studia. Mówili: Geniusz, przyszłość nauki, Noblista.
Ale ja widziałam w nim tego zalęknionego chłopca ze stacji. Zalęknionego, ale pewnego. Zastanawiałam się: czy jego matka żyje? Czy go pamięta?
Pieniądze topniały. Na studia, korepetycje, mieszkanie w mieście. Resztę około trzech milionów zdeponowaliśmy na koncie uniwersyteckim.
Wiecie powiedział Misza w osiemnaste urodziny bardzo was kocham. Dziękuję za wszystko.
Wtedy się mocno przytuliliśmy. Rodzina to rodzina, choćby jeżeli zaczęła się tak dziwnie.
Rok później przyszedł list. Gruba koperta bez nadawcy, z pożółkłymi kartkami i zdjęciThe womans desperate choice on that platform years ago had not only saved her sonit had given us all a life of love, purpose, and unexpected blessings beyond anything we could have imagined.
