Zimne powietrze kłuło w twarz jak igły, ale Jan nie czuł chłodu. W środku wszystko w nim zamarzło – serce zamieniało się w lodową bryłę, zimniejszą niż najsilniejsza z zamieci. Stał pośrodku zaśnieżonego parku, otulonego wieczornym półmrokiem, i gorączkowo wpatywał się w przechodniów, próbując wypatrzeć niewielką postać w jaskrawoczerwonych kombinezonie. Miłosz. Jego wnuk.
Dla Jana ten chłopiec stał się całym światem. Ściskając w dłoni telefon, w myślał przeklinał chwilę, gdy oderwał się na istotny służbowy telefon. Tylko minutę nieuwzględnia – a teraz serce ściszało się ze strachu i z wyrzutów sumienia. Wił się z bólu każdym nerwem, każdą komórką swojego silnego ciała.
W głowie kołatało się jedno tylko słowo: „Straciłem go”. Ostatni rok życia Jana był całkowitym pasmem nieodwracalnych strat. Najpierw odeszła żona – cicho, niemal niezauważalnie, jakby zgasła pod ciężarem choroby. Potem nadeszły okropne wieści z Himalajów – tam zginęli jego córka i zięć. Rodzice Miłosza.
To dziecko o poważnym spojrzeniu i wzruszającym uśmiechu było teraz jedynym łącznikiem Jana z przeszłością. Jedynym oparciem. Myśl o starcie go wywoływała fizyczne uczuć się dławienia. Chwytał się Miłosza jak tonący brzytwy. Nie wyobrażał sobie życia bez niego.
Panika rosła. Krzyknął, zrywając sobie głos:
— Miłosz! Miłosiu! Gdzie jesteś?!
Odpowiedziała mu tylko cisza i świst wiatru, który niął z sobą śnieżny pył. Przechodnie rzucali na niego osądzić spojrzenie – widzieli tylko roztuprzonego dziadka, który zagapił się na dziecko. Nikt nie wiedział, ile bólu kryje się za tym krzykiem.
I wtedy, gdy nadzieja niemal całkowicie wyparowała, dobiegł cienki, przestraszony okrzyk – od strony rzeki. Jan zamarł. To był głos Miłosza. Krzyk, od którego krew ścięła się w żyłach.
Nie myśląc długo, pognał w kierunku brzegu. Wiedział, jak zdradliwa jest ta rzeka. Lód wydawał się mocny, ale pod pętem śniegu kryły się niebezpieczne przeręble. Tam, w czarnej wodzie, biedził się mały kształt w czerwonej kurtce. Miłosz.
Serce Jana zatrzęsło się. Biegł, grzebiąc w zaspach, potykając się, łapiąc powietrze. Wydawało mu się, iż odległość jest nieprzebyta. Widział, jak wnuk walczy z lodowatą wodą, jak ubranie ciągnie go na dno. Zdawał sobie sprawę: nie zdąży. ale w tej samej chwili, gdy rozpacz miała już go pochłonąć, z cieni wyszła ciemna postać. Kobieta.
Ruszyła błyskawicznie, niemal zwierzęco – rozciągając się na lodzie, ślizgając po nim, dotrzeć do przerębla. Jednym zdecydowanym ruchem wyciągnęła Miłosza na lód, a potem podciągnęła go do brzegu.
Jan podbiegł, wyrwał wnuka ze śniegu, przycisnął do siebie tak mocno, jak tylko potrafił. Chłopiec płakał, trząsł się. Nie mówiąc nic, Jan zwrócił się do kobiety:
— Za mną. Do domu. Rozgrzejemy się.
Pokornie poszła za nim.
W samochodzie, owinięty w dziadkową kurtkę, Miłosz powoli się uspokajał. Lekarze zbadzi go i zapewnili, iż wszystko będzie dobrze. W domu Jan ułożył chłopca do snu, a sam powoli wszedł do kuchni, gdzie czekała kobieta w jego starym szlukroku. Wyglądała krucho, wynędzniała, z głębokim cierpieniem w oczach.
— Jak się nazywa? — zapytał, podając jej kubek herbaty.
— Anna.
— Dziękuję. Uratowałaś miego wnuka. Moje jedyne skrobie. choćby nie wierzy, jak wiele mi to oznacza.
Chciał wręczyć jej pieniądze, ale ona cofnęła dłonie.
— Nie zrobiłam nic nadzwyczajnego. Po prostu byłam w pobliżu. Każdy tak by zrobił.
Jan widział, iż mówi prawdę. Nie było w niej chciwości, ani wyrachowania – tylko wintala i smutek.
— Może potrzebuje pracy? — zapytał łagodnie. — Mam restaurację. Potrzebuję kogoś do pomocy w kuchni. Niewielka pensja, ale stabilna. jeżeli się zgadza, będzie mi bardzo rad.
Anna podniosła oczy, pełne łez.
— Dziękuję… Tak, zgadzam się.
Kilka tygodni minęło błyskawicznie. Jan był zajęty opieką nad Miłoszem i pracą. ale coraz częściej zauważał, iż obserwuje Annę. Pracowała sumiennie, z niesamowitą dokładnością i wyczuciem. Czasami pomagała kucharzom, radami, które wydawały się płynąć naturalnie, jakby całe życie spędziła w kuchni.
Pewnego dnia nadszedł prawdziwy kryzys: wpływowy gość zamówił bankiet z wyjątkowymi wymogami, a terminy były niemal niemożliwe. Dla restauracji – szansa na nowy poziom. Dla Jana – ogromne ryzyko.
Właściwie wtedy po pierwszy raz dostrzegł, jak obszerna jest wiedza Anny. Przejęła kontrolę, zorganizowała pracę, zaproponowała rozwiązania. Bankiet przeszedł idealnie.
Wówczas Jan zrozumiał: nie miał przed sobą zwykłej pomocnicy. Miał przed sobą kogoś, komu może zaufać. Osobę, która również szansił drugiej szansy – i znalazła ją w pracy, w rodzinie, którą niespodziewanie dostał.
Jan szykował się już na bezsenną noc w restauracji, kontrolując przygotowania do ważnego bankietu. Przezwała w głowie wszystkie możliwe scenariusze, próbując przewidzieć każdy krok. adekwatnie wtedy, gdy napięcie sięgło zenitu, zadzwonił telefon.
Dzwonił Marek – jego szef kucharz, człowiek nie do zastąpienia i oddany swojej pracy. W głosie słyszalne było tyle bólu i rozpaczy, iż Jan od razu pojął: stało się coś poważnego.
— Jan, tragedia… — wycharczał do słuchawki. — Spadłem ze schodów… Złamałem nogę. Teraz mam gips. Nie będę w stanie gotować.
Serce Jana zamarło.
— Marku, a menu? Zdażyłeś zacząć? Co z zamówieniem Kowalskiego?
— Nie, — odpowiedzialny winą szef. — adekwatnie chciałem zacząć… Przepraszam, zawierzAnna wsunęła dłoń w jego dłoń, a w jej oczach odbiła się cała przyszłość, która teraz, po latach ciemności, wreszcie stała się jasna.
