Na urodzinach mojej przyjaciółki, Magdy z Krakowa, poznałam chłopaka. Nazywał się Paweł i był kolegą jej narzeczonego – Marcina. Sprawiał dobre wrażenie, zagadywał, śmiał się. Podszedł do mnie po imprezie i zaprosił na spotkanie.
Umówiliśmy się kilka dni później. Paweł zadzwonił i powiedział:
– Wpadnijmy do Lidla, kupimy coś do jedzenia i pójdziemy do Magdy, bo u niej będzie ciepło i luźno.
Nie zaproponował żadnej kawiarni czy kina, ale było zimno i pomyślałam, iż to może być miłe i niezobowiązujące.
W sklepie mówi:
– Weźmy pizzę i kilka drobiazgów.
Myślę: ok. Ale potem… zaczęło się zbieranie „drobiazgów”: do wózka wrzucił koniak marki premium, suchą kiełbasę z drogiej półki, ser szwajcarski, słoik kawioru, wędzonego łososia i świeżego ananasa.
Patrzę z boku i lekko mnie zamurowało. Sama dorzuciłam tylko kilka mandarynek i najtańszy ser żółty, bo miałam przy sobie kilka gotówki – przecież to randka, nie zakupy na święta.
Pomyślałam nawet: „Może trafił mi się taki, co lubi dobrze zjeść i nie liczy się z groszem”.
Podchodzimy do kasy, a tam kolejka. W pewnym momencie Paweł mówi:
– Zaraz wracam, tylko gwałtownie skoczę do toalety – i znika.
Zostałam sama z wózkiem pełnym zakupów. Gdy przyszła moja kolej, wyjęłam tylko swoje rzeczy – mandarynki i ser – a resztę zostawiłam kasjerce.
Zapłaciłam, wyszłam przed sklep i widzę Pawła, jak czeka przy wejściu. Sięga po siatkę, czuje, iż lekka, zagląda do środka i mówi zdziwiony:
– A gdzie cała reszta?!
Spojrzałam na niego, powiedziałam „do widzenia” i poszłam. On jeszcze coś krzyczał za mną, iż jestem małostkowa, iż nie mogłam zapłacić za zakupy i iż zmarnował na mnie czas.
A ja tylko pomyślałam: dobrze, iż nie zmarnowałam więcej swojego.
