Tuż przed swoimi 93. urodzinami odeszła Ludwika Mendelska – jedna z najmłodszych uczestniczek Powstania Warszawskiego. Choć była jeszcze dzieckiem, już wtedy stanęła w obliczu wojny, chorób i cierpienia, wykazując się odwagą, jakiej nie sposób pojąć. W szpitalu polowym opatrywała rannych, podawała wodę powstańcom i przygotowywała dla nich jedzenie.
fot. Warszawa w Pigułce
Jej wspomnienia wzruszają do łez. – W czasie Powstania Warszawskiego panowała straszna czerwonka. Jak któryś krzyknął „Dziewczynko, brzuszek mnie boli!”, wiedziałam już, iż mam zagotować wodę, zaparzyć tymianek i podać jagody. Dwa razy wypił i po chorobie… – mówiła po latach pani Ludwika.
Miała zaledwie 12 lat. Nie trzymała broni, nie walczyła na barykadach, a jednak była niezastąpiona. Niosła ulgę, ciepło, nadzieję – w czasie, gdy świat płonął i umierał. Jej historia to jedno z tych cichych, zapomnianych świadectw wojennej odwagi, które zasługują na wieczną pamięć.
Dziś żegnamy Ludwikę Mendelską ze smutkiem, ale też z dumą. Pokazała, iż bohaterem można być bez munduru – wystarczy mieć serce.
