Bartosz zatrzymał samochód przed bramą cmentarza i głęboko westchnął. Boże, ile to razy obiecywał sobie tu przyjechać? Ile razy odkładał to „na później”? Gdy matka żyła – nie miał czasu. Po jej śmierci – jakby przeszłość w ogóle przestała istnieć.
A przecież dawno powinien się ocknąć. Zrozumieć, iż cały ten świat, który tak starannie budował wokół siebie, był tylko fasadową dekoracją. Ani jedno słowo, ani jeden gest nie miał prawdziwego fundamentu. Ironiczne, iż choćby dziękował w duchu byłej żonie, Elżbiecie, iż rozwaliła ten kruchy domek z kart. Raz-dwa — i wszystko się posypało! Taka idealna z pozoru rodzina, tacy „prawdziwi” przyjaciele… A w rzeczywistości — jego żona, jego najlepszy kumpel i cała ta paczka, która wiedziała i milczała. To nie był zwykły upadek. To był cios, od którego Bartosz wciąż nie mógł się podnieść.
Po rozwodzie wrócił do rodzinnego Wrocławia. Minęło osiem lat od pogrzebu matki. Osiem lat! I ani razu nie znalazł czasu, by zajrzeć na grób. Dopiero teraz, gdy w życiu nie zostało już nic dobrego, pojął prostą prawdę: mama była jedyną osobą, która nigdy by go nie zdradziła.
Ożenił się późno — miał trzydzieści trzy lata, a Ela ledwie dwadzieścia pięć. Dumny był z niej jak z trofeum. Piękna, elegancka, „światowa”, jak mu się wtedy wydawało. Teraz pamiętał tylko jej twarz wykrzywioną wściekłością i słowa, które rzucała jak nożami: iż przez całe ich krótkie małżeństwo go nienawidziła, iż każda noc z nim była dla niej męką. Do dziś nie pojmował, jak mógł być tak ślepy. Płakała, przepraszała, mówiła, iż czuła się samotna… Ale gdy tylko padło słowo „rozwód” — maska opadła. Oto cała prawda.
Bartosz wysiadł z auta, wyciągając z tyłu wielki bukiet kwiatów. Szedł powoli, patrząc pod nogi. Ścieżka pewno zarosła. choćby pomnika nie widział na żywo — zamówił wszystko przez internet, zdalnie. Symbol jego życia: wszystko z daleka, wszystko na niby.
Ogrodzenie było jednak czyste. Nagrobek też. Kwiaty świeże, ziemia starannie przekopana. Ktoś dbał o grób. Pewnie któraś z dawnych przyjaciółek matki. Chociaż… synowi, jak widać, nie było po drodze.
Otworzył furtkę i szepnął:
— Cześć, mamo…
Gardło ścisnęło się, oczy zaczęły palić. Bartosz nie spodziewał się, iż się rozklei. Biznesmen, zimny, wyrachowany, przyzwyczajony do trzymania fasonu. A teraz ryczał jak dziecko. Nie hamował łez. Były oczyszczające, zmywały z duszy wszystko, co wiązało się z Elą, zdradą, bólem. Jakby mama naprawdę była obok, gładziła go po głowie i szeptała: „Nic to, synku… Wszystko będzie dobrze”.
Siedział długo. W milczeniu. Ale w myślach rozmawiał. Przypominał dzieciństwo: jak się przewracał, rozbijał kolana, a mama smarowała jodyną i powtarzała: „Zagoi się, choćby śladu nie będzie”. I rzeczywiście — goiło się. Z czasem. Z każdym razem bolało mniej. A mama zawsze dodawała: „Do wszystkiego można przywyknąć, tylko do zdrady — nigdy”.
Teraz rozumiał każde jej słowo. Wtedy brzmiały jak czułe frazesy, a okazały się mądrością życia.
Płacić sąsiadce za doglądanie domu to nie problem, ale jak długo można trzymać dom zamknięty? Uśmiechnął się, przypominając sobie, jak ją poznał. Był wtedy w rozsypce, przygnieciony ciężarem przeszłości. A jej córka, Kinga, przywitała go z taką serdecznością… Rozmowa potoczyła się sama, a reszta jakoś się ułożyła. Wyjechał o świcie, zostawiając karteczkę, gdzie schował klucz. Może z jej perspektywy postąpił podle. Ale nic nie obiecywał. Spotkali się z wzajemnej potrzeby. Ona właśnie wyszłaZ dala by mu to za złe, gdyby nie fakt, iż sama ukrywała przed nim największy sekret – Kinga była jego córką, o której istnieniu przez lata nie miał pojęcia.
