«„Proszę, ożeń się ze mną”, błaga samotna miliarderka bezdomnego. To, czego zażądał w zamian, zszokowało wszystkich…»

Deszcz mżył delikatnie, gdy ludzie spieszyli się do domów, z parasolami nad głowami, wzrokiem utkwionym w chodnik nikt nie zauważył kobiety w beżowej garsonce, która nagle upadła na kolana na środku skrzyżowania. Jej głos drżał.

„Proszę ożeń się ze mną”, wyszeptała, wyciągając aksamitne pudełeczko.

Mężczyzna, do którego skierowała te słowa? Nie golił się od tygodni, nosił połatany płaszcz przylepiony taśmą i spał w zaułku niedaleko warszawskiej giełdy.

Katarzyna Nowak, 36-letnia miliarderka, prezeska technologicznego imperium i samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak myślał świat. Nagrody w rankingach najbogatszych, okładki magazynów, apartament z widokiem na Łazienki Królewskie. Ale za szklanymi ścianami swojego biura czuła, iż się dusi.

Jej sześcioletni syn, Tymek, zamilkł, gdy ojciec znany chirurg porzucił ich dla młodszej kobiety i nowego życia w Paryżu. Tymek już się nie uśmiechał. Nie przy bajkach, nie przy szczeniaczkach, choćby przed kawałkiem sernika.

Nic nie sprawiało mu euforii poza tym dziwnym, zaniedbanym mężczyzną, który karmił gołębie przed jego szkołą.

Katarzyna zauważyła go pierwszego dnia, gdy przyszła po syna z opóźnieniem. Tymek, zwykle milczący i wycofany, wskazał na niego i szepnął: „Mamo, ten pan mówi do ptaków, jakby były jego rodziną.”

Katarzyna nie zwróciła na to uwagi aż pewnego dnia sama to zobaczyła. Bezdomny, może czterdziestolatek, z ciepłym spojrzeniem ukrytym pod warstwą brudu i zarostu, układał okruchy na murku, mówiąc do każdego gołębia jak do przyjaciela. Tymek stał obok, patrząc na niego ze spokojem, którego matka nie widziała u niego od miesięcy.

Od tamtej pory Katarzyna przychodziła pięć minut wcześniej tylko po to, by obserwować te spotkania.

Pewnego wieczoru, po trudnym zebraniu rady nadzorczej, Katarzyna szła sama, mijając szkołę. On tam był, choćby w deszczu nucił coś do ptaków, przemoczony, ale wciąż uśmiechnięty.

Zawahała się, po czym przeszła przez ulicę.

„Przepraszam”, powiedziała cicho. Podniósł wzrok, jego spojrzenie było przenikliwe mimo brudu. „Jestem Katarzyna. Ten chłopiec Tymek on on cię lubi.”

Mężczyzna uśmiechnął się. „Wiem. On też rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie pojmują.”

Roześmiała się mimowolnie. „Mogę mogę spytać, jak masz na imię?”

„Jarek”, odpowiedział prosto.

Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Katarzyna zapomniała o zebraniu. Zapomniała o parasolce, z której krople spływały jej za kołnierz. Jarek nie prosił o pieniądze. Pytał o Tymka, o jej firmę, o to, ile śpi i delikatnie ją wyśmiewał za odpowiedź.

Był dobry. Inteligentny. Zraniony. I zupełnie inny niż wszyscy mężczyźni, których kiedykolwiek spotkała.

Dni zmieniły się w tydzień.
Katarzyna przynosiła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Tymek rysował dla Jarka, mówiąc: „On jest jak prawdziwy anioł, mamo. Tylko smutny.”

Ósmego dnia Katarzyna zadała pytanie, którego nie planowała:
„Co co by było potrzebne, żebyś mógł znów żyć? Żeby dostać drugą szansę?”

Jarek odwrócił wzrok. „Ktoś musiałby uwierzyć, iż jeszcze coś znaczę. Że nie jestem tylko duchem, którego ludzie unikają.”

Potem spojrzał jej prosto w oczy.

„I chciałbym, żeby ta osoba była szczera. Nie żeby mi współczuła. Tylko żeby mnie wybrała.”

Teraz Oświadczyny

I tak Katarzyna Nowak, miliarderka, która kiedyś kupiła firmę zajmującą się sztuczną inteligencją przed śniadaniem, klęczała teraz na ulicy Marszałkowskiej przemoczona podając pierścionek mężczyźnie, który nie miał nic.

Jarek wyglądał na wstrząśniętego. Zastygł. Nie z powodu kamer, które już zaczęły migać wokół nich, ani gapiów z uniesionymi brwiami.

Ale przez nią.

„Ożenić się ze mną?” wyszeptał. „Katarzyno, ja nie mam nazwiska. Nie mam konta w banku. Śpię za śmietnikiem. Dlaczego ja?”

Przełknęła ślinę. „Bo sprawiasz, iż mój syn się śmieje. Bo sprawiłeś, iż znów coś czuję. Bo jesteś jedynym, który nie chciał ode mnie niczego tylko mnie poznać.”

Jarek wpatrywał się w pudełeczko w jej dłoni.

Potem cofnął się o krok.

„Tylko najpierw odpowiedz mi na jedno pytanie.”

Zesztywniała. „Wszystko.”

Pochylił się lekko, spotykając jej wzrok na tym samym poziomie.

„Czy przez cały czas byś mnie kochała”, zapytał, „gdybyś się dowiedziała, iż nie jestem tylko bezdomnym ale kimś, kto ma przeszłość zdolną zniszczyć wszystko, co zbudowałaś?”

Oczy Katarzyny rozszerzyły się.

„Co masz na myśli?”

Jarek wyprostował się. Jego głos stał się niski, ochrypły.

„Bo nie zawsze byłem bezdomny. Kiedyś miałem imię, które media szeptały na salach sądowych.”

[Dalsza część Marek i bliźniaki]

Marek Kowalski stał w milczeniu, wpatrując się w zniszczoną, czerwoną zabawkową ciężarówkę w swoich dłoniach. Farba była wytarta, koła obracały się opornie, a jednak była dla niego cenniejsza niż wszystkie luksusy, które posiadał.

„Nie”, powiedział w końcu, klękając przed bliźniakami. „Nie mogę tego wziąć. To należy do was.”

Jeden z chłopców, z łzami w brązowych oczach, szepnął: „Ale potrzebujemy pieniędzy na lekarstwa dla mamy. Proszę, panie”

Serce Marka ścisnęło się.

„Jak macie na imię?” zapytał.

„Ja jestem Kuba”, powiedział starszy. „A to jest Filip.”

„A wasza mama?”

„Ania”, odpowiedział Kuba. „Jest bardzo chora. Lekarstwa są za drogie.”

Marek spojrzał na nich. Mieli zaledwie sześć lat. A jednak stali tam, sprzedając swoją jedyną zabawkę, sami na zimnie.

Jego głos zmiękł. „Zaprowadźcie mnie do niej.”

Z początku wahali się, ale coś w tonie Marka ich przekonało. Wytarli nosy i