„Proszę, wyjdź za mnie” błagała samotna milionerka bezdomnego mężczyznę. To, czego zażądał w zamian, wstrząsnęło nią…
Niebo delikatnie mżyło, jakby ktoś rozpostarł nad miastem przejrzystą zasłonę z deszczu, a ludzie szli obok z parasolami i spuszczonymi wzrokiem. Nikt jednak nie zwrócił uwagi na kobietę w beżowym kostiumie, która w środku skrzyżowania klęczała na chodniku. Jej głos drżał. „Proszę… wyjdź za mnie” szepnęła, trzymając aksamitną szkatułkę w dłoniach. Mężczyzna, któremu składała oświadczyny? Od tygodni nie golił się, nosił płaszcz zacerowany taśmą i spał w bramie zaledwie kilka ulic od warszawskiego City.
Dwa tygodnie wcześniej
Helena Kowalska, 36 lat, miliarderka i CEO technologicznego giganta, samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak myślał świat. Nagrody z listy Fortune 100, okładki magazynów i penthouse z widokiem na Łazienki. Ale za szklanymi ścianami biura czuła, iż się dusi.
Jej sześcioletni syn Tomek przestał mówić, odkąd jego ojciec znany chirurg porzucił ją dla młodszej modelki i życia w Paryżu. Tomek już się nie uśmiechał. Ani na kreskówki, ani na szczeniaczki, choćby na tort czekoladowy.
Nic go nie cieszyło… oprócz dziwnego, obdartego mężczyzny, który karmił gołębie pod jego szkołą.
Helena pierwszy raz zauważyła go, gdy spóźniła się po syna. Tomek, zwykle cichy i zamknięty, wskazał przez ulicę i powiedział: „Mamo, ten pan rozmawia z ptakami, jakby byli jego rodziną”.
Helena zignorowała to aż sama nie zobaczyła. Bezdomny, może koło czterdziestki, z ciepłymi oczami spod warstwy brudu i zarostem, kruszył chleb na kamienny parapet i szeptał coś do każdej gołębicy, jak do przyjaciela. Tomek stał obok, patrzył z dziwnym spokojem tym, którego Helena nie widziała od miesięcy.
Od tamtej pory zaczęła przychodzić pięć minut wcześniej, by obserwować tę scenę.
Pewnego wieczoru, po wyjątkowo trudnym zebraniu zarządu, Helena szła sama koło szkoły. Tam był on choćby w deszczu mruczący do ptaków, przemoczony, ale wciąż uśmiechnięty.
Zawahała się, potem przeszła przez ulicę.
„Przepraszam” powiedziała cicho. Podniósł wzrok, oczy miał pełne życia mimo brudu. „Jestem Helena. Ten chłopiec, Tomek… on… bardzo pana polubił”.
Uśmiechnął się. „Wiem. Rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie ogarniają”.
Roześmiała się mimo woli. „Mogę… spytać, jak pan ma na imię?”
„Jan” odpowiedział po prostu.
Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Helena zapomniała o zebraniu. Zapomniała o parasolce, z którego woda spływała jej po plecach. Jan nie prosił o pieniądze. Pytał o Tomka, o jej firmę, jak często się śmieje i słuchał. Naprawdę słuchał.
Był dobry. Mądry. Zwyczajny. I zupełnie inny niż każdy mężczyzna, jakiego znała.
Dni zmieniały się w tygodnie.
Helena przynosiła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Tomek rysował portrety Jana i mówił: „Mamo, on jest jak prawdziwy anioł. Tylko smutny”.
Ósmego dnia Helena zadała pytanie, którego nie planowała:
„Co… co byś zrobił, żeby znów zacząć żyć? Dostać drugą szansę?”
Jan odwrócił wzrok. „Ktoś musiałby uwierzyć, iż wciąż jestem ważny. Że nie jestem tylko duchem, którego ludzie nie widzą”.
Potem spojrzał jej prosto w oczy.
„I chciałbym, żeby ta osoba wybrała mnie… nie z litości. Tylko po prostu”.
Teraz oświadczyny
I tak się stało, iż Helena Kowalska, miliarderka, kobieta, która przed śniadaniem wykupywała start-upy, teraz klęczała na Mokotowie w deszczu, z pierścionkiem w dłoni, przed mężczyzną, który nie miał nic.
Jan wyglądał na oszołomionego. Nie z powodu kamer, które już migały wokół, ani gapiów z uniesionymi brwiami.
Tylko przez nią.
„Chcesz mnie poślubić?” szepnął. „Helena, nie mam nazwiska. Nie mam konta. Śpię za śmietnikiem. Dlaczego ja?”
Przełknęła ślinę. „Bo sprawiasz, iż mój syn znów się śmieje. Bo sprawiasz, iż ja znów czuję. Bo jesteś jedynym, który niczego ode mnie nie chciał tylko mnie poznać”.
Jan patrzył na szkatułkę w jej dłoniach.
Potem cofnął się o krok.
„Tylko… najpierr odpowiesz mi na jedno pytanie”.
Zamarła. „Pytaj, tylko pytaj”.
Pochylił się lekko, by ich oczy były na jednym poziomie.
„Czy przez cały czas byś mnie kochała” spytał „gdybyś dowiedziała się, iż nie jestem tylko człowiekiem z ulicy… ale kimś z przeszłością, która może zniszczyć wszystko, co zbudowałaś?”
Jej oczy się rozszerzyły.
„O co ci chodzi?”
Jan wyprostował się. Jego głos był cichy, niemal ochrypły.
„Bo nie zawsze byłem bezdomny. Kiedyś miałem imię, które szeptano w salach sądowych”.
Marek Nowak stał teraz przed nią, owinięty ciszą, trzymając w dłoni starą, zniszczoną zabawkową ciężarówkę. Far
