„Siedziałyśmy z córką i płakałyśmy: po dwudziestu latach małżeństwa mąż zostawił mnie… wysyłając tylko SMS-a”

Siedziałyśmy z córką i płakałyśmy: po dwudziestu latach małżeństwa mąż mnie zostawił… po prostu wysyłając SMS-a.

Z Anią siedziałyśmy w kuchni, przytulone, w całkowitej ciszy. Łzy spływały nam po policzkach, nie potrafiłyśmy ich zatrzymać. Zostałyśmy porzucone we dwie—matka i córka, niemal w tym samym czasie. Tylko iż mnie—mąż, a Anię—jej chłopak. Różnica była tylko taka, iż ona miała dziewiętnaście lat, a ja czterdzieści. Ale ból—był taki sam. I gorycz—identyczna.

Nikt nie zdobył się na odwagę, by powiedzieć nam prawdę w twarz. Ania dostała krótką wiadomość w mediach społecznościowych: „Przepraszam, jestem z kimś innym. Nie szukaj mnie”. Ja—SMS-a na telefon: „Musimy się rozwieść. Zakochałem się w innej kobiecie”. I to po dwudziestu latach małżeństwa. Po wspólnym życiu, świętach, podróżach, po tym, jak wychowywałam córkę, opiekowałam się nim, wybaczałam jego wybuchy, znosiłam nieobecność. A wszystko, na co zasłużyłam, to jedna linijka na ekranie.

Dwie godziny później przyjechał, jakby w sprawie urzędowej. Bez rozmów, bez wstydu. gwałtownie spakował swoje rzeczy. choćby nie spojrzał w moją stronę. Tylko Ania wyskoczyła z pokoju, patrząc na niego tak, jakby stał przed nią obcy człowiek. Nic nie powiedział. Po prostu wyszedł. Zamknął drzwi za sobą.

Dwa dni wcześniej jej chłopak też zniknął. Bez słowa wyjaśnienia. Gdy byłyśmy w sklepie, zabrał swoje rzeczy i po prostu wyszedł. W domu zrobiło się nie do zniesienia cicho. Płakałyśmy. Potem przyszło odrętwienie. A potem—gniew.

— Mamo, a może zmienimy zamki? — nagle powiedziała Ania.

Kiwnęłam głową. Wymieniłyśmy. I jeszcze wiele innych rzeczy. Zebrałyśmy wszystko, co przypominało o nich: ubrania, przedmioty, zdjęcia. Zapakowałyśmy do czarnych worków. Wyrzuciłyśmy. Zostawiłyśmy tylko to, co naprawdę potrzebne. Narzędzia byłego męża sprzedałyśmy. Sąsiadom oddałyśmy naczynia—dla dwóch osób tyle nie potrzeba. Naprawiłyśmy zepsutą toaletę, posprzątałyśmy, kupiłyśmy kwiaty na parapet. Zaczęłyśmy żyć we dwie. Bez mężczyzn. Bez krzyków. Bez irytacji.

— Mamo, możemy wziąć kota? — zapytała Ania pewnego wieczoru.

— A co z alergią ojca?

— No właśnie, dobrze, iż odszedł.

I wzięłyśmy kociaka. Czarnego. Przebiegłego. Z oczami jak u pantery. Stał się naszą pociechą.

Doprowadziłam do rozwodu. Były mąż zgodził się wypisać z mieszkania, żebym nie musiała dzielić się z nim samochodem. Po tygodniu wrzucał już w sieci zdjęcia z nową „miłością”—dziewczyną, która ledwo skończyła dwadzieścia trzy lata. O trzy lata starszą od naszej córki.

I wiecie co? Nie zwariowałam. Nie załamałam się. Zapisałam się na siłownię. Zmieniłam fryzurę. Zaczęłam brać dodatkowe zmiany. W pracy chwalili mnie za zaangażowanie. Ania znów się uśmiechała. Po pół roku poszła na pierwszą randkę po rozstaniu. Żyłyśmy. Oddychałyśmy. Zaczęłyśmy od nowa.

I wszystko byłoby dobrze, gdyby pewnego wieczoru nie wrócił. Nie zapukał. Nie stanął w progu z walizką w ręce i głupim wyrazem twarzy.

— Ona mnie zostawiła — powiedział. — Chcęwr— Chcę wrócić do domu — westchnął, ale ja już od dawna wiedziałam, iż nasz dom przestał być jego domem w dniu, kiedy wybrał ucieczkę zamiast rozmowy.