Dawno temu stanęłam przed okrutnym wyborem, który do dziś przyprawia mnie o dreszcze. Musiałam wybrać między ukochaną siostrą a mężem, a każde z rozwiązań przynosiło tylko ból.
Nazywam się Agnieszka. Moja starsza siostra, Danuta, zawsze traktowała mnie z niechęcią. Była ode mnie trzy lata starsza i od dzieciństwa zazdrościła mi uwagi rodziców. Uważała, iż dostaję więcej lalek, słodyczy czy ubrań, choć w sercu wiedziałam, iż kochali nas tak samo. Tylko ja cieszyłam się z drobiazgów, a ona przyjmowała je jak coś oczywistego.
Pamiętam, jak Danka zabierała mi zabawki tylko po to, by mnie rozzłościć, a nie dlatego, iż sama chciała się nimi bawić. Z wiekiem kilka się zmieniło.
Gdy poznałam Jacka – mojego przyszłego męża – Danuta stała się jeszcze bardziej wyniosła. Szeptała rodzicom, iż nasze małżeństwo nie przetrwa roku. Miałam wtedy 22 lata, Jacek 24, a Danka 25 i ani śladu związku u niej.
Po ślubie zamieszkaliśmy u jego matki, ale rychło teściowa wyszła za mąż za cudzoziemca i wyjechała, zostawiając nam dwupokojowe mieszkanie w Łodzi.
Parę lat później zmarł dziadek Jacka, zapisując mu kolejne mieszkanie w innej części miasta. Tak zostaliśmy z dwoma lokalami – jeden wynajmowaliśmy, by odkładać pieniądze na naukę naszego syna, Kacpra, który miał wtedy 12 lat.
Danka, jakby ścigając się ze mną, gwałtownie wyszła za mąż – za pierwszego lepszego, za Adama, lenia i nieudacznika, który ledwo wiązał koniec z końcem. Urodziła mu troje dzieci i cała piątka tłoczyła się w maleńkim kawalerku kupionym za pomoc państwa i skromny wkład rodziców.
Żal ściskał mi serce na widok siostrzeńców – wiecznie głodnych, brudnych i chorowitych. Rodzice pomagali Danucie, ale ich emerytury ledwo starczały na życie.
Przez półtora roku ukrywaliśmy przed nią, iż wynajmujemy mieszkanie. Aż w końcu się dowiedziała.
Pewnego dnia przyszła do mnie z błaganiem w głosie:
— Agnieszka, przecież rozumiesz! — łkała. — Wy macie puste mieszkanie, a my dusimy się jak śledzie w beczce! Obok was jest świetna szkoła muzyczna – nasza Zosia marzy o balecie, a Staś chce grać na skrzypcach! Puść nas tam choć na trochę, a jak Adam znajdzie pracę, to zaczniemy płacić! Przecież jesteśmy rodziną!
Patrzyłam na nią, czując mieszankę litości i strachu. Litości wobec dzieci – i strachu o naszą przyszłość.
Gdy powiedziałam o tym Jackowi, odpowiedział twardo:
— Absolutnie nie! Ta gromada rozniesie mieszkanie w drobny mak, a grosza nie zobaczymy! Ich Adam coś znajdzie? Przez całe życie nie przepracował uczciwie tygodnia! A twoja siostra jeszcze czwartego urodzi, byle tylko nie iść do roboty!
Próbowałam tłumaczyć, iż to tylko chwilowa trudność, ale Jacek tylko się zaśmiał gorzko:
— Naprawdę w to wierzysz? Daj im palec, a odgryzą całą dłoń. Koniec tematu – już szukam nowych lokatorów!
Nazajutrz Danuta zadzwoniła:
— Już prawie wszystko spakowane! Jeszcze tylko parę kartonów – i wprowadzamy się! Czekaj na nas!
Siedziałam z telefonem w dłoni, nie wiedząc, co powiedzieć. Nie zaprotestowałam. Nie powiedziałam, iż nie wpuszczę ich.
Boję się zasmucić matkę – jej serce jest słabe. Każdy silniejszy wstrząs może ją zabić.
Boję się stracić siostrę na zawsze – ale i zniszczyć to, co zbudowałam z Jackiem.
Stoję przed wyborem, który rozrywa mnie od środka.
Serce każe pomóc rodzinie. ale rozum i wspomnienia podszeptują: Danuta zawsze tylko brała, nigdy nie dawała.
A Jacek? Był przy mnie przez wszystkie burze. Dźwigał mnie, wspierał, tworzył ze mną nasz świat. Teraz prosi tylko o jedno – bym broniła naszej rodziny.
I wiem, iż choćby miało to być najcięższe – muszę powiedzieć „nie”.
Muszę znaleźć w sobie siłę, by odmówić siostrze. Niech się gniewa. Niech nienawidzi. Wybieram męża, syna, nasze wspólne jutro.
Ale jakże boli ten wybór… Jakże gorzko odkryć, iż własna krew potrafi postawić cię przed taką próbą.
