To Mój Tata!” Chłopiec Pojawił Się z Plecakiem Pełnym Tajemnic

„Ty jesteś moim tatą!” Chłopiec pojawił się pod moimi drzwiami z plecakiem pełnym tajemnic

Sześcioletni chłopiec stanął na moim progu, twierdząc, iż jestem jego ojcem. Roześmiałem się—aż wyciągnął list od swojej matki. Moje imię. Mój adres. Moja przeszłość wdarła się teraźniejszości. I nie miałem pojęcia, co dalej.

Poranki były przewidywalne. Ciche. Spokojne. Tak jak lubiłem. Nie potrzebowałem budzika. Żadnego szefa, biura, ani powodu, by się spieszyć.

Pracowałem zdalnie, trzymałem świat w ryzach. Żadnych wymuszonych spotkań, niepotrzebnych pogawędek. Tylko ja, laptop i kawa. Czarna, bez cukru, bez mleka.

Tamtego ranka usiadłem jak zwykle przy oknie, stare drewniane krzesło skrzypiąc pod moim ciężarem. Takie miało być życie. Proste. Ciche. Ale cisza nigdy nie trwała tu długo.

Nagle głośne *bum* w okno sprawiło, iż drgnąłem, rozchlapując kawę na dłoń. Syknąłem przez zęby.

— Na litość boską—mruknąłem, pocierając poparzoną skórę.

Nie musiałem wyglądać, by wiedzieć, co się stało. Mali potworki z sąsiedztwa znowu to zrobili. Te dzieci nie szanowały niczyjej własności.

Z jękiem podniosłem się i ruszyłem ku drzwiom.

Gdy je otworzyłem, ujrzałem znany widok: piłka nożna na trawniku, a dzieci sąsiadów zastygłe na skraju podwórka, szepczące między sobą.

— Ile razy mam powtarzać…—schyliłem się, łapiąc piłkę.— To nie mój problem. Trzymajcie to po swojej stronie!

Rzuciłem piłkę z powrotem. Dzieci rozbiegły się ze śmiechem jak spłoszone gołębie. Z westchnieniem odwróciłem się, by wrócić do domu—i nagle zastygłem w pół kroku. Wtedy go zauważyłem.

Rudowłosego chłopca, nieznajomego, stojącego na końcu werandy.

Miał na sobie za duży płaszcz przeciwdeszczowy, który niemal go pochłaniał. Buty wytarte, plecak znoszony. Zmarszczyłem brwi.

— Nie jesteś stąd.

Chłopiec spojrzał na mnie bez wahania.

— Nie.

— Więc co tu robisz?

Wziął głęboki oddech, jakby miał powiedzieć coś wielkiego. I wtedy…

— Bo ty jesteś moim tatą.

Mrugnąłem, pewny, iż przesłyszałem się.

— Co?

— Jesteś moim tatą—powtórzył, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie.

Wpatrywałem się w niego, czekając na puentę. Że zza krzaków wyskoczy ekipa filmowa z okrzykiem „Punkty dla Ciebie!”.

Nic. Tylko sześciolatek na moim progu, wpatrzony we mnie. Przetarłem twarz.

— Dobra. Albo potrzebuję więcej kawy, albo to sen.

— To nie sen.

Zaśmiałem się sucho. — No tak? Szkoda, dzieciaku, bo chyba pomyliłeś faceta.

Pokręcił głową. — Nie. Nie pomyliłem.

Rozejrzałem się. Ulica pusta. Żadnej zatroskanej matki, żadnego pracownika socjalnego.

Tylko ja, mój niechciany gość i mnóstwo zamętu. Wspaniale.

— Słuchaj, eee…—począłem, drapiąc się po karku.— Masz jakieś imię?

— Kacper.

— Kacper.— Pokiwałem powyżej głową. — No dobra. A, Kacperze… Twoja mama wie, iż tu jesteś?

Milczenie. Coś w jego spojrzeniu sprawiło, iż moja irytacja osłabła.

— Dobra, dzieciaku. Rozgryźmy to. Bo nie mam pojęcia, o co chodzi.

Kacper skinął głową, jakby miał całą wieczność. Jakby wiedział, iż nie zamknę mu drzwi przed nosem. I to mnie wkurzało najbardziej.

***

Minuty później siedzieliśmy w kuchni. Kacper rozglądał się cicho, a ja czytałem wyrwaną stronę z dziennika jego matki—tego z plecaka.

Czytałem raz za razem, choć słowa już wypaliły się w mojej głowie. Łzy powoli wypełniały oczy.

To była strona wyrwana z dziennika. Pismo jego matki.

„Kacperze, mój synu, jeżeli cokolwiek mi się stanie, on jest jedyną osobą—twoim ojcem.”

Moje imię. Mój adres. Oddech stał się ciężki.

— To musi być żart, co?—wyrzuciłem z siebie, rzucając kartkę na stół.

Chłopiec stał nieruchomo, obserwując mnie.

— Ty i mama nie widzieliście się od sześciu lat, tak?

— Tak, ale…

— A ja jutro kończę sześć lat—dodał, z lekkim, znaczącym uśmiechem.

Chwilę.

— Nie możesz tu zostać.

— Teraz jest za mokro, żeby iść.

Spojrzałem przez okno. Na zewnątrz lało jak z cebra.

— Dobra. Jedną noc. Jutro wymyślę, jak cię odesłać.

Poszedłem do kuchni, wyciągnął z szafki płatki, wsypał do miski i podsunął mu.

— Jedz.

Kacper nie drgnął. Tylko patrzył na miskę, potem na mnie.

— Co?

— Mama zawsze otwierała mleko przed nalaniem.

Westchnąłem głośno, chwyciłem karton, odkręciłem nakrętkę i postawiłem na stole.

— Proszę. Otwarte.

— Dzięki, tato.

— Nie nazywaj mnie tak. choćby nie wiemy, czy…

— Dobra, tato. To znaczy, panie…

Wydmuchnąłem powietrze i nalałem sobie płatków. Siadłem i wziąłem łyk, gdy zauważyłem, iż wciąż na mnie patrzy.

— Co jeszcze?

— Nie umyjesz rąk?

Jęknąłem. — Co?

— Mama zawsze kazała mi myć ręce przed jedzeniem.

— Słuchaj, dzieciaku…—odłożyłem łyżkę, cierpliwość się kończyła.— Nie przyszedłeś tu, by uczyć mnie higieny.

— Tylko… Mama mówiła…

— jeżeli twoja mama była taka idealna, to jutro wracasz do niej!

Zamilkł. Wtedy jego głos stał się ledwo słyszalny.

— Mama nie żyje.

Przestałem żuć. Łyżka nagle wydała się zbyt ciężka.

— Uciekłem, żeby cię znaleźć—przyznał Kacper, patrząc w kolana.

Spojrzałem na niego, naprawdę spojrzałem.

— Jedz. Potem się prześpij. Rano wymyślę, co dalej.

Kacper skinął głową i zaczął jeść. Gdy siedzieliśmy w ciszy, bezwiednie mieszał płatki łyżką.

— Oszczędzałem na Lego stację kosmiczną—powiedział nagle.