Pachniało świeżymi różami na tym weselu. Chrupiące, białe obrusy, brzęk kryształowych kieliszków, gwar śmiechów – nic nie mogło zagłuszyć uczucia bycia niewidzialną.
Nazywam się Izabela Orłowska. Nigdy nie miałam pieniędzy. Na studiach pracowałam na dwóch etatach, często rezygnując z obiadu, by opłacić czynsz. Moja matka sprzątała domy, ojciec był złotą rączką. Nigdy nie brakowało nam ciepła, ale ciągle brakowało czegoś innego – stabilności.
Wtedy poznałam Krzysztofa Wiśniewskiego.
Był dobry, mądry i skromny – zupełnie nie tak, jak oczekiwałam po kimś, kto urodził się w niewyobrażalnym bogactwie. Media nazywały go „Miliarderem z plecakiem”, bo wolał adidasy niż włoskie mokasyny. Poznaliśmy się w mało prawdopodobnym miejscu – małej księgarence w cichej krakowskiej dzielnicy. Dorabiałam tam, studiując pedagogikę. Przyszedł po książkę o architekturze, a skończyło się na dwugodzinnej rozmowie o klasycznej literaturze.
To nie była bajka. Były między nami różnice – ogromne. Ja nie wiedziałam, kim jest sommelier, on nie miał pojęcia o życiu od pierwszego do pierwszego. Ale daliśmy radę – dzięki miłości, cierpliwości i dużemu poczuciu humoru.
Kiedy się oświadczył, jego rodzice byli uprzejmi, ale widziałam to w ich oczach: nie byłam tym, co sobie wymarzyli. W ich oczach byłam przypadkiem społecznym, która „owładnęła” ich synem. Jego mama, Wanda, uśmiechała się do mnie na rodzinnych niedzielnych obiadkach, ale potem proponowała, bym ubrała „coś skromniejszego”, jakbym musiała coś udowadniać. Jego siostra, Zosia, była gorsza. Przez pół czasu udawała, iż mnie nie ma.
Mówiłam sobie, iż przyjdą do siebie. Że miłość załatwi sprawę.
Przyszło wesele Zosi.
Wychodziła za bankowca inwestycyjnego – kogoś, kto wypoczywał na Seszelach i miał jacht o imieniu Ambrozja. Lista gości to kto jest kto wśród elity południa Polski. Ja i Krzysztof wróciliśmy właśnie z wolontariatu za granicą i prosto z lotniska dotarliśmy do rezydencji, gdzie odbywało się przyjęcie.
Problemy zaczęły się niemal natychmiast.
„Izabelo, byłabyś taka miła i pomogła nam z nakryciem stołów? – cukierkowo pytała Zosia, wręczając mi segregator, zanim zdążyłam odstawić walizkę.
Mrugnęłam. „Jasne. Ale czy to nie zadanie dla wedding plannerki?“
„Ooo, ona jest zagoniona. A ty taka świetnie wszystko organizujesz. To chwileczka.”
Ta chwileczka zamieniła się w godziny.
Układałam serwetki, nosiłam pudełka, a choćby układaliśmy plan stołów, bo Zosia stwierdziła, iż „dobrze trzymasz neutralność”. Druhny patrzyły na mnie jak na obsługę. Nikt ani razu nie zapytał, czy nie chcę wody, czegoś do jedzenia, czy przerwy.
Na kolacji próbnej mama Zosi posadziła mnie trzy stoły od Krzysztofa – tuż obok ekipy parkującej auta.
Próbowałam to przegryźć uśmiechem. Nie chciałam robić sceny.
Następnego ranka, wkładając bladoróżową sukienkę – skromną, rzecz jasna – powtarzałam sobie: „To tylko jeden dzień. Niech ma swoje. Wychodzisz za miłość swego życia i to się liczy”.
Ale wtedy był ten ostatni kamyczek.
Na przyjęciu weselnym szłam w kierunku głównego stołu, by usiąść koło Krzysztofa, gdy Zosia zręcznie mnie przepołowiła.
„Słoneczko”, powiedziała, kładąc wypielęgnowaną dłoń na mojej, „fotografowie potrzebują symetrii. Stolik jest już zajęty. Byłabyś taka dobra i pomogła podać desery?”
Wpatrywałam się w nią. „Chcesz, żebym podała tort?”
Rozpromieniła się. „Tylko do zdjęć. Potem będziesz mogła usiąść, obiecuję.”
Wtedy zobaczyłam Krzysztofa na końcu sali. Rozmawiał z jakimś rodzinnym znajomym. Nie słyszał. Nie widział.
Ale ja nie ruszałam się z miejsca. Czułam jak krew uderza mi do głowy, a zażenowanie oblewa mnie jak zimny prysznic. Przez chwilę prawie się zgodziłam. Stare nawyki umierają powoli. Wtedy ktoś się we mnie wparował i wylał szampana na moją sukienkę – a Zosia choćby nie drgnęła.
Wręczyła mi tylko serwetkę.
Wtedy Krzysztof pojawił się za nią.
„Co tu się dzieje?” – zapytał spokojnie, ale z żelazem w głosie.
Zosia odwróciła się, cała w uśmiechach. „O, Krzysztof! Chcieliśmy poprosić Izabelę o pomoc z tortem. Tak dobrze się orientuje, po prostu do niej pasuje.”
Krzysztof spojrzał na mnie, na serwetkę w mojej dłoni, na lekką plamę na sukience.
I wtedy… wszystko stanęło.
Podszedł do mikrofonu obok zespołu. Postukał dwa razy. W sali zrobiła się cisza. Setki oczu zwróciły się w jego stronę.
„Mam nadzieję, iż wszyscy bawicie się świetnie na tym pięknym weselu” – zaczął. „Zosiu i Marku, gratulacje. Miejsce zachwycające, jedzenie wyśmienite. Ale zanim pokroimy tort, mus
Wielu z was zna mnie jako Krzysztofa Wiśniewskiego z Grupy Wisła, z listy najbogatszych, i wszystkich tych błyszczących tytułów, ale żadne z nich nie ma dla mnie choćby połowy znaczenia co kobieta, którą kocham, stojąca tu obok mnie ze śmietankową plamą na sukience.
