Unia Europejska stoi przed wyzwaniem, jakim jest rezygnacja z rosyjskiego gazu. Komisja Europejska proponuje całkowity zakaz importu paliw kopalnych z Rosji, ale nie wszystkie państwa członkowskie są za tym pomysłem. Francja i Belgia, które są największymi nabywcami rosyjskiego LNG w Unii Europejskiej, odmawiają poparcia tej propozycji, argumentując, iż potrzebują więcej czasu w przeanalizowanie skutków gospodarczych i prawnych zerwania współpracy z Rosją.
Według francuskiego ministra ds. energii, Marca Ferracciego, Francja popiera strategię dywersyfikacji źródeł energii w Unii Europejskiej, ale potrzebuje jasnego uzasadnienia prawnego dla decyzji o zakazie importu rosyjskiego gazu. Dlatego Francja chce ograniczyć ryzyko związane ze współpracą z Rosją, ale nie może to uczynić bez dokładnej analizy skutków gospodarczych. Francuski koncern TotalEnergies ma podpisaną umowę na odbiór LNG od rosyjskiego Novateku aż do 2032 r., co oznacza, iż Francja jest zobowiązana do odbioru gazu od Rosji przez kolejne lata.
Komisja Europejska przygotowała już ogólne założenia planu, zakładającego zakończenie importu rosyjskich paliw do końca 2027 r. Jednak potrzebne jest jej poparcie największych importerów LNG, takich jak Francja i Belgia. Hiszpania i Niderlandy, które są trzecim i czwartym co do wielkości odbiorcą rosyjskiego LNG, wspierają plan Komisji Europejskiej. Hiszpania jest zobowiązana do odbioru gazu od Novateku do 2042 r. na mocy umowy zawartej przez firmę Naturgy, ale nie stanowi to dla Madrytu przeszkody w poparciu planu.
Według danych firmy Kpler, w 2024 r. kraje Unii zakupiły 16,77 mln ton LNG o wartości przekraczającej 6 mld euro. Dla Rosji oznaczało to, iż ponad połowa całego eksportu LNG trafiła właśnie do Unii Europejskiej. Łącznie gaz rurociągowy i skroplony z Rosji stanowił prawie 20 proc. całego importu gazu do Unii Europejskiej.
Komisja Europejska rozważa różne sposoby rezygnacji z rosyjskiego LNG. Aby firmy mogły przerwać zakupy, powołując się na „siłę wyższą” i uniknąć konsekwencji prawnych, w tym kar umownych, potrzebna jest decyzja w sprawie sankcji na poziomie całej Unii. Jednym z rozważanych rozwiązań jest wprowadzenie zerowej kwoty importowej, która mogłaby zostać podjęta kwalifikowaną większością głosów państw członkowskich, a więc bez konieczności jednomyślności, jak ma to miejsce w przypadku sankcji.
Według danych Eurostatu, w 2022 r. Unia Europejska importerowała około 155 mld m3 gazu z Rosji, co stanowiło około 45 proc. całego importu gazu do Unii. Rosja była największym dostawcą gazu do Unii Europejskiej, a Niemcy były największym odbiorcą rosyjskiego gazu. Jednak po inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 r., Unia Europejska zaczęła szukać alternatywnych źródeł gazu, takich jak Stany Zjednoczone, Katar i Norwegia.
Dywersyfikacja źródeł energii jest jednym z głównych celów Unii Europejskiej w dziedzinie polityki energetycznej. Unia Europejska chce zredukować zależność od importu gazu z Rosji i zwiększyć bezpieczeństwo energetyczne poprzez diversyfikację źródeł energii. Aby to osiągnąć, Unia Europejska będzie musiała inwestować w infrastrukturę energetyczną, taką jak terminaly LNG i rurociągi, oraz promować stosowanie odnawialnych źródeł energii, takich jak wiatr i słońce.
Według Międzynarodowej Agencji Energii, Unia Europejska może zredukować import gazu z Rosji o 50 proc. do 2025 r. poprzez dywersyfikację źródeł energii i zwiększenie efektywności energetycznej. Jednak aby to osiągnąć, Unia Europejska będzie musiała współpracować z innymi państwami i inwestować w infrastrukturę energetyczną. Dywersyfikacja źródeł energii jest kluczem do zwiększenia bezpieczeństwa energetycznego Unii Europejskiej i redukcji zależności od importu gazu z Rosji.
