PSL i Nowa Lewica przedstawiły dziś założenia ustawy regulującej sytuację prawną osób żyjących w związkach nieformalnych. Projekt ustawy o statusie osoby najbliższej w związku i umowie o wspólnym pożyciu reguluje m.in. kwestie stosunków majątkowych, prawa do mieszkania, możliwości wzajemnych alimentów i wzajemnej dostępnej informacji medycznej.
PROJEKT USTAWY O STATUSIE OSOBY NAJBLIŻSZEJ
Katarzyna Kotula o projekcie rządowym opowiedziała na konferencji prasowej z politykami Lewicy i PSL, m.in. z liderem ludowców Władysławem Kosiniakiem-Kamyszem.
Status osoby najbliższej i umowa o wspólnym pożyciu ma zawierać m.in. dostęp do informacji medycznej, prawo do zasiłku opiekuńczego, możliwość skorzystania ze zwolnienia od podatku od spadku i darowizn, możliwość wspólnego rozliczania w przypadku wspólności majątkowej, możliwość objęcia partnera ubezpieczeniem zdrowotnym, urlop opiekuńczy, prawo do renty rodzinnej po zmarłym partnerze, testamentowe dziedziczenie czy prawo do mieszkania.
Umowa ma być zawierana u notariusza, nie będzie jednak zmieniała stanu cywilnego.
W okrojonym projekcie nie ma mowy o zabezpieczeniu dzieci w rodzinach LGBTQ+ ani o ceremonii w urzędzie stanu cywilnego.
WALKA O ZWIĄZKI PARTNERSKIE W POLSCE
Temat związków partnerskich w Polsce wraca regularnie. Od ponad dwudziestu lat mówi się o tym, iż czas wreszcie uregulować sytuację par, które nie mogą lub nie chcą zawierać małżeństw. Kolejne rządy obiecywały zmiany, składano projekty ustaw, padały wielkie słowa… i nic. Żaden projekt nie przeszedł całej ścieżki legislacyjnej. Niektóre nigdy nie trafiły do realnych prac w Sejmie.
ZWIĄZKI PARTNERSKIE W EUROPIE
W Europie związki partnerskie funkcjonują w różnych formach i na różnych zasadach. W ponad 20 krajach można je zarejestrować, ale procedury i skutki prawne znacznie się różnią. W niektórych państwach (np. Czechy) rejestracji dokonuje się w urzędzie stanu cywilnego, w innych (np. Czarnogóra) – w jednostkach samorządowych.
Część państw dopuszcza takie związki tylko dla par jednopłciowych (np. Włochy), podczas gdy inne – jak Monako – rozszerzają tę możliwość również na pary heteroseksualne lub członków rodziny, głównie w celach podatkowych. W niektórych państwach (np. Słowenia) zrezygnowano z instytucji związków partnerskich po wprowadzeniu małżeństw jednopłciowych.
