Wczoraj zebrałam wszystkie siły, spojrzałam prosto w oczy teściowej, Halinie Janowej, i mojemu mężowi, Krzysztofowi, i powiedziałam bez ogródek: „Nie postawi już pani nogi w naszym domu. Gdybyście chcieli kochać i widywać wnuczkę Zosię — trzeba było pomyśleć, zanim coś takiego odprawiliście“. Starałam się mówić grzecznie, ale stanowczo, żeby oboje zrozumieli: to nie są puste słowa. Po wszystkim, co narobiła teściowa, nie zamierzam już tolerować jej w naszym życiu. I szczerze mówiąc, choćby ulżyło mi, kiedy to powiedziałam. Dość już milczenia i połykania uraz w imię „zgody w rodzinie“.
Wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu, ale, jeżeli kopać głębiej, problemy z Haliną Janową ciągnęły się latami. Kiedy tylko wyszłam za Krzysztofa, wydawała mi się po prostu kobietą z charakterem. Lubiła rządzić, trochę ponarzekać, ale która teściowa taka nie jest? Starałam się być cierpliwa, szanowałam ją jako matkę męża, choćby słuchałam jej rad. Z czasem jednak zaczęła się wtrącać we wszystko: w to, jak gotuję, jak wychowuję Zosię, w to, jak wydajemy z Krzysztofem pieniądze. Każda jej wizyta zamieniała się w kontrolę. „Ewelina, dlaczego na półkach kurz? A Zosia czemu bez czapki chodzi? A co to za zupa, tak karmisz męża?“ — i tak w kółko.
Milczałam, bo nie chciałam kłótni. Krzysztof też prosił: „Ewka, wytrzymaj, to przecież mama, chce dobrze“. Ale „dobrze“ u Haliny Janowej oznaczało krytykować mnie przy każdej okazji. A potem przekroczyła wszelkie granice. Miesiąc temu dowiedziałam się, iż złożyła donos do opieki społecznej, twierdząc, iż „źle wychowuję“ Zosię. Że dziecko jest „zaniedbane“, w domu bałagan, a ja „nie radzę sobie jako matka“. To po tym, jak siedem lat żyję dla córki, nie śpię po nocach, gdy jest chora, wożę ją na zajęcia, czytam bajki! I ta kobieta, która wpada do nas raz na miesiąc, uznała, iż ma praść coś takiego powiedzieć?
Kiedy odkryłam donos, byłam w szoku. Zadzwoniłam do opieki, wyjaśniłam sytuację i, na szczęście, gwałtownie ustalili, iż to bzdury. Ale sam fakt! Chciała mnie przedstawić jako złą matkę, żeby, jak potem sama powiedziała, „wziąść Zosię na wychowanie“. Co to, zamierzała mi odebrać córkę? Próbowałam z nią rozmawiać, ale Halina Janowa tylko prychnęła: „Dla wnuczki się staram, a ty, Ewelina, niewdzięcznica“. Krzysztof, zamiast ją powstrzymać, tylko bąknął: „Mamo, no nie tak, ale przecież chcesz dla Zosi dobrze“. Dobro? Wtrącać się w naszą rodzinę i niszczyć mi życie to dobro?
Długo zastanawiałam się, co robić. Chciałam po prostu przestać ją wpuszczać, ale wiedziałam, iż bez rozmowy się nie obejdzie. Zosia kocha babcię, nie chciałam odbierać jej kontaktu, ale też nie mogłam już tego znosić. Wczoraj, gdy Halina Janowa znów przyszła „odwiedzić wnuczkę“, postanowiłam działać. Zaprosiłam ją i Krzysztofa do kuchni i powiedziałam wszystko, co we mnie kipiało. „Halino Janowo, zaczęłam, przekroczyłaś wszelkie granice. Twoje donosy, twoje próby uczenia mnie życia — to koniec. Nie będziesz u nas przychodzić, dopóki nie przeprosisz i nie zaczniesz szanować naszej rodziny. A ty, Krzysiu, jeżeli nie potrafisz nas obronić, to zastanów się, po której jesteś stronie“.
Teściowa zrobiła się czerwona ze złości. „Jak śmiesz?! — wrzasnęła. — Ja dla Zosi wszystko robię, a ty mi zabraniasz ją widzieć?“ Odparłam spokojnie: „Sama się do tego doprowadziłaś, składając ten donos. jeżeli chcesz widywać Zosię, szanuj mnie jako matkę“. Krzysztof siedział w milczeniu, tylko kiwał głową. W końcu wykrztusił: „Ewka, może nie tak ostro?“ Ale ja nie zamierzałam się już cofać. „Ostro? — zapytałam. — A wtrącanie się w nasze życie i pisanie donosów to nie jest ostro?“ Halina Janowa wstała i wyszła, trzasnąwszy drzwiami. Krzysztof patrzył na mnie jak na obcą, ale wiedziałam, iż mam rację.
Teraz nie wiem, co będzie dalej. Zosia jeszcze nie rozumie, dlaczego babcia nie przychodzi, i to łamie mi serce. Wytłumaczyłam jej, iż babcia „trochę się pokłóciła“ z nami, ale przez cały czas ją kochamy. Ale nie ustąpię. Nie chcę, żeby moja córka rosła w atmosferze, gdzie jej matkę się upokarza. Krzysztof chyba zaczyna coś rozumieć. Wieczorem powiedział: „Ewka, pogadam z mamą, trochę przesadziła“. Ale jeszcze nie wierzę, iż ją przekona. Halina Janowa nie należy do tych, co przyznają się do błędów.
Szykuję się na długą wojnę. Może znów zacznie intrygować, naciskać na Krzysztofa albo manipulować przez Zosię. Ale ja już nie jestem tą naiwną synową, która milczała dla świętego spokoju. Jestem matką, żoną, kobietą i bronię swojej rodziny. jeżeli Halina Janowa chce być częścią naszego życia, musi nauczyć się szanować moje granice. A jeżeli nie — jej wybór.
Na razie skupiam się na tym, co dobre. Zosia rysuje mi obrazki, razem pieczemy ciasteczka, a ja widzę jej uśmiech. To daje mi siłę. A Krzysztof niech zdecyduje, czy chce być z nami, czy dalej uginać się przed mamą. Zrobiłam swój ruch i nie ma odwrotu. Niech wiedzą: mój dom to moja twierdza, i nie wpuszczę tu nikogo, kto próbuje ją burzyć.
