Z życia wzięte. "W dniu rozwodu mąż został na noc": Myślałam, iż to koniec, ale los miał inny scenariusz

Bez kłótni, bez krzyków, bez łez. Podpisaliśmy papiery, wymieniliśmy uprzejme spojrzenia i każde z nas udawało, iż to zwykły poniedziałek. Tylko serce biło zbyt gwałtownie – jakby jeszcze nie rozumiało, iż właśnie zakończył się pewien rozdział.

Wieczorem usiadłam z kieliszkiem wina, w ciszy naszego wspólnego – jeszcze – mieszkania. Plan był prosty: ostatnia noc pod tym dachem, a rano on zabierze swoje rzeczy i zniknie. Jednak po chwili usłyszałam znajomy dźwięk klucza w drzwiach. Wszedł, z torbą, z tym samym zmęczonym spojrzeniem. Powiedział tylko:
– Nie mam siły dziś jechać do matki. Zostanę na noc, jeżeli nie masz nic przeciwko.

Miałam. Ale nie powiedziałam nic. Usiadł obok mnie w salonie. Włączyliśmy stary film, ten, który oglądaliśmy w dniu zaręczyn. Było coś gorzkiego w tym powrocie do przeszłości – coś, co ściskało gardło. Napięcie wisiało w powietrzu jak kurz w promieniach lampy. Wypiliśmy jeszcze jeden kieliszek. A potem jeszcze jeden.

Śmialiśmy się. Z naszych porażek, z kiepskiej pizzy, z tych absurdalnych sprzeczek o ręczniki. Śmialiśmy się tak mocno, iż aż bolały nas policzki. I wtedy… jakby cały ciężar minionych lat spadł z ramion. Poczułam jego dotyk. Ciepły, znajomy. A potem już tylko milczenie – intensywne, nabrzmiałe od emocji, pełne tego, czego nie mówiliśmy od lat.

To nie była noc namiętności. To była noc żalu. Tego, co zniszczyliśmy oboje. Nad ranem, bez słowa, położył na stole swoją obrączkę i wyszedł.

Dwa tygodnie później przyszła wiadomość.
– Sprzedaję mieszkanie. Wyjeżdżam do Norwegii. Zacząć od nowa.

Zostałam. Z kubkiem zimnej kawy i wspomnieniem ostatniej nocy. Miała być wisienką na torcie nieudanego małżeństwa. A stała się epitafium tego, co straciliśmy.