Wczoraj zebrałem całą swoją siłę, spojrzałem prosto w oczy teściowej, Wandzie Stanisławowej, oraz mojemu mężowi, Krzysztofowi, i powiedziałem wprost: “Wasza noga już więcej nie postanie w naszym domu. jeżeli chcecie kochać i widywać wnuczkę Zosię, powinniście byli pomyśleć, zanim zrobiliście coś takiego”. Starałem się mówić grzecznie, ale stanowczo, żeby oboje zrozumieli, iż to nie są puste słowa. Po wszystkim, co narobiła teściowa, nie zamierzam dłużej tolerować jej w naszym życiu. I szczerze mówiąc, poczułem ulgę, gdy to powiedziałem. Dość już było milczenia i połykania uraz w imię “zgody rodzinnej”.
Wszystko zaczęło się kilka miesięcy temu, ale jeżeli sięgnąć głębiej, problemy z Wandą Stanisławową ciągnęły się od lat. Kiedy tylko ożeniłem się z Krzysztofem, wydawała mi się po prostu kobietą z charakterem. Lubiła rządzić, narzekać, ale jaka teściowa tak nie robi? Starałem się być cierpliwy, szanowałem ją jako matkę męża, choćby słuchałem jej rad. Z czasem jednak zaczęła się wtrącać we wszystko: w to, jak gotuję, jak wychowuję Zosię, jak wydajemy z Krzysztofem pieniądze. Każda jej wizyta zamieniała się w inspekcję. “Dlaczego na półkach masz kurz? Czemu Zosia chodzi bez czapki? Co to za zupa, ty tak męża karmisz?” – i tak w kółko.
Milczałem, bo nie chciałem kłótni. Krzysztof również prosił: “Poczekaj, to przecież moja mama, chce dobrze”. Ale “dobrze” dla Wandy Stanisławowej oznaczało krytykować mnie przy każdej okazji. Aż w końcu przekroczyła wszelkie granice. Miesiąc temu dowiedziałem się, iż złożyła skargę do opieki społecznej, twierdząc, iż “źle wychowuję” Zosię. Że dziecko jest “zaniedbane”, w domu bałagan, a ja sobie “nie radzę jako ojciec”. Po tym, jak przez siedem lat żyłem dla córki, nie spałem, gdy chorowała, woziłem ją na zajęcia, czytałem bajki! A ta kobieta, która odwiedza nas raz w miesiącu, uznała, iż ma prawo coś takiego zrobić?
Gdy dowiedziałem się o skardze, byłem w szoku. Zadzwoniłem do opieki, wyjaśniłem sytuację i na szczęście gwałtownie oddalili sprawę, uznając ją za absurd. Ale sam fakt! Chciała przedstawić mnie jako złego ojca, żeby – jak później powiedziała – “wziąć Zosię pod swoją opiekę”. Co, miała mi odebrać córkę? Próbowałem z nią rozmawiać, ale Wanda Stanisławowa tylko prychnęła: “Ja robię to dla wnuczki, a ty, nie wdzięczny jesteś”. Krzysztof, zamiast ją powstrzymać, tylko bąknął: “Mamo, no nie tak, ale przecież chcesz dobrze dla Zosi”. Dobre? To dobre – wtrącać się w naszą rodzinę i niszczyć moje życie?
Po tym długo myślałem, co zrobić. Chciałem po prostu przestać ją wpuszczać, ale wiedziałem, iż bez rozmowy się nie obejdzie. Zosia kocha babcię i nie chciałem odbierać jej kontaktu, ale dłużej nie mogłem tego tolerować. Wczoraj, gdy Wanda Stanisławowa znów przyszła “odwiedzić wnuczkę”, zdecydowałem się. Zaprosiłem ją i Krzysztofa do kuchni i powiedziałem wszystko, co miałem na sercu. “Wando Stanisławowo – zacząłem – przekroczyła pani wszystkie granice. Te skargi, to ciągłe pouczanie – koniec. Nie będzie pani u nas, dopóki nie przeprosi i nie zacznie szanować naszej rodziny. A ty, Krzysiu, jeżeli nie potrafisz mnie i Zosi bronić, zastanów się, po której jesteś stronie”.
Teściowa zaczerwieniła się ze złości. “Jak śmiesz?! – krzyknęła. – Ja wszystko robię dla Zosi, a ty mi zabraniasz ją widywać?” Odpowiedziałem spokojnie: “Sama pani to zrobiła, składając tę skargę. jeżeli chce pani widywać Zosię, musi pani szanować mnie jako ojca”. Krzysztof siedział w milczeniu, tylko kiwał głową. W końcu wykrztusił: “Może nie od razu tak ostro?” Ale już nie mogłem się powstrzymać. “Ostro? A wtrącanie się w nasze życie i donosy to nie jest ostro?” Wanda Stanisławowa zerwała się i wyszła, trzaskając drzwiami. Krzysztof patrzył na mnie jak na obcego, ale czułem, iż mam rację.
Teraz nie wiem, co będzie dalej. Zosia jeszcze nie rozumie, dlaczego babcia nie przychodzi, i to łamie mi serce. Wytłumaczyłem jej, iż babcia trochę się “pokłóciła”, ale przez cały czas ją kochamy. Ale nie ustąpię. Nie chcę, żeby moja córka dorastała w atmosferze, gdzie jej ojciec jest poniżany. Krzysztof, jak się wydaje, zaczyna coś pojmować. Wieczorem powiedział: “Porozmawiam z mamą, przesadziła”. Ale jeszcze nie wierzę, iż ją przekona. Wanda Stanisławowa nie należy do tych, którzy przyznają się do błędów.
Przygotowuję się, iż to może być długa wojna. Może znów zacznie swoje intrygi, będzie naciskać na Krzysztofa albo manipulować przez Zosię. Ale już nie jestem tym naiwnym zięciem, który milczał dla świętego spokoju. Jestem ojcem, mężem, mężczyzną i bronię swojej rodziny. jeżeli Wanda Stanisławowa chce być częścią naszego życia, musi nauczyć się szanować moje granice. A jeżeli nie – to jej wybór.
Na razie skupiam się na dobrych chwilach. Zosia rysuje mi obrazki, razem pieczemy ciastka i widzę jej uśmiech. To daje mi siłę. A Krzysztof niech sobie myśli, czy chce być z nami, czy dalej ulegać matce. Zrobiłem swój ruch i nie ma odwrotu. Niech wiedzą: mój dom to moja twierdza i nie wpuszczę do niej tych, którzy chcą ją zburzyć.
