KAŻDEGO WIECZORU PRZECHODZIŁ OBOK RESTAURACJI… AŻ NAGLE PODSZEDŁ DO NIEGO KUCHARZ

Codziennie o tej samej porze, chłymcał przed elegancką restauracją w Warszawie.
Nigdy niczego nie prosił.
Ani słowa nie mówił.
Zatrzymywał się tylko, by patrzeć przez szybę.
Obserwował pięknie podane dania, nieskazitelne sztućce, ludzi śmiejących się między kęsami.
Potem szedł dalej… z podartym plecakiem na ramieniu i kompletnie pustym brzuchem.
Pewnego wieczoru szef kuchni zauważył go z wnętrza.
I powiedział do kelnera:
— Następnym razem, gdy go zobaczysz, powiedz, iż chcę z nim porozmawiać.
Następnego dnia chłopiec wrócił jak zwykle.
Zanim zdążył odejść, szef kuchni wyszedł mu naprzeciw.
— Jesteś głodny?
Chłopiec skinął głową, nie wydając dźwięku.
— Chciałbyś nauczyć się gotować?
Jego oczy otworzyły się szeroko niedowierzaniem.
I tak to się wszystko zaczęło.
Szef podał mu stary fartuch.
I dał mu kąt w kuchni do zmywania naczyń, obierania ziemniaków i odkrywania zapachów oraz smaków, których nigdy nie mógł sobie wyobrazić.
Nie płacił mu pensji.
Oferował naukę.
Z czasem chłopiec nauczył się kroić cebulę bez jednej łzy.
Ubijać jajka z rytmem.
Czekać na czas gotowania bez rozpaczy.
I wkładać serce w każdą potrawę.
Minęły lata.
Dziś, ten chłopiec nazywa się Wojciech Nowak.
Ma 24 lata.
I jest szefem kuchni w tej samej restauracji, przed którą kiedyś tylko stał na ulicy.
Co środę w karcie jest specjalne danie:
„Wspomnienie sprzed szyby”
Skromne danie, przygotowane z składników, które jadał w dzieciństwie.
I za każdym razem, gdy gość je zamówi, Wojciech się uśmiecha i mówi:
— To danie ma jeden składnik, którego nie ma żadne inne:
głód… zmiany losu.