Mroźne powietrze kłuło twarz jak igły, ale Zbigniew nie czuł chłodu. W środku zamarzł na kość – jego serce stało się lodową bryłą, zimniejszą niż najsroższa zawierucha. Stał w środku zaśnieżonego parku, otulony wieczornym półmrokiem, i gorączkowo wpatrywał się w przechodniów, próbując wypatrzeć małą postać w jaskraworóżowym kombinezonie. Jasiek. Jego wnuk.
Dla Zbigniewa ten chłopiec był całym światem. Ściskając w dłoni telefon, przeklinał w myślach moment, w którym oderwał się na istotny biznesowy telefon. Tylko jedna chwila nieuwagi – a teraz serce ściskało mu się ze strachu i poczucia winy. Oskarżał się bez litości, każdym nerwem, każdą komórką swojego silnego ciała.
W głowie kołatała mu się jedna myśl: „Straciłem go”. Ostatni rok jego życia był pasmem nieodwracalnych strat. Najpierw odeszła żona – cicho, niemal niezauważalnie, jakby zgasła pod ciężarem choroby. Potem nadeszła straszna wiadomość z Himalajów – tam zginęła jego córka i zięć. Rodzice Jaśka.
To dziecko, z poważnym spojrzeniem i wzruszającym uśmiechem, było teraz jedynym, co łączyło Zbigniewa z przeszłością. Jedyną podporą. Myśl o straceniu go powodowała fizyczny ucisk w gardle. Trzymał się Jaśka jak tonący brzytwy. Nie wyobrażał sobie bez niego życia.
Panika narastała. Krzyknął, zrywając głos:
– Jasiek! Jaśku! Gdzie jesteś?!
Odpowiedziała mu tylko cisza i świst wiatru niosącego śnieżny pył. Przechodnie patrzyli na niego z dezaprobatą – dla nich był tylko roztargnionym dziadkiem, który zgubił dziecko. Nikt nie wiedział, ile bólu kryło się za tym krzykiem.
I właśnie, gdy nadzieja prawie umarła, usłyszał cienki, przerażony głos – od strony rzeki. Zbigniew zastygł. To był głos Jaśka. Krzyk, od którego krew krzepła w żyłach.
Bez zastanowienia rzucił się w stronę brzegu. Wiedział, jak zdradliwa była ta rzeka. Lód wydawał się mocny, ale pod puszystym śniegiem kryły się niebezpieczne przeręble. I tam, w czarnej wodzie, miotała się mała postać w różowym kombinezonie. Jasiek.
Serce Zbigniewa runęło w dół. Biegł, grzęznąc w zaspach, potykając się, łapiąc powietrze. Wydawało się, iż odległość jest nie do pokonania. Widział, jak wnuk walczy z lodowatą wodą, jak ubranie ciągnie go w dół. Wiedział – nie zdąży. Ale w tej samej chwili, gdy rozpacz już miała go pochłonąć, z cienia wyłoniła się ciemna sylwetka. Kobieta.
Poruszała się jak zwierzę – płasko rozłożona na lodzie, ślizgając się po nim, dotarła do przerębli. Jednym silnym ruchem wyciągnęła Jaśka na lód, potem wciągnęła go na brzeg.
Zbigniew podbiegł, wyrwał wnuka ze śniegu, przycisnął do siebie tak mocno, jak tylko mógł. Chłopiec płakał, trząsł się. Nie mówiąc ani słowa, Zbigniew rzucił kobiecie rozkaz:
– Za mną. Do domu. Rozgrzać się.
Posłusznie poszła za nim.
W samochodzie, owinięty w kurtkę dziadka, Jasiek stopniowo się uspokajał. Lekarz zbadał go i powiedział, iż wszystko będzie dobrze. W domu Zbigniew ułożył chłopca do snu, a sam powoli wszedł do kuchni, gdzie czekała na niego kobieta w jego starym szlafroku. Wyglądała na krucha, wycieńczoną, z głębokim bólem w oczach.
– Jak się nazywasz? – zapytał, podając jej kubek herbaty.
– Weronika.
– Dziękuję ci. Uratowałaś mojego wnuka. Moje jedyne skarby. choćby nie wiesz, co to dla mnie znaczy.
Chciał wcisnąć jej pieniądze, ale cofnęła dłonie.
– Nie zrobiłam nic nadzwyczajnego. Po prostu byłam w pobliżu. Każdy by tak zrobił.
Zbigniew widział, iż mówi prawdę. Żadnej pazerności, żadnych wyrachowań – tylko zmęczenie i smutek.
– Może potrzebujesz pracy? – zapytał łagodnie. – Mam restaurację. Potrzebuję kogoś do pomocy w kuchni. Niewielka pensja, ale stabilna. jeżeli się zgodzisz – będę wdzięczny.
Weronika podniosła oczy, pełne łez.
– Dziękuję… Tak, zgadzam się.
Minęło kilka tygodni. Zbigniew był zajęty opieką nad Jaśkiem i pracą. Ale coraz częściej łapał się na tym, iż obserwuje Weronikę. Pracowała ciężko, z niesamowitą dokładnością i instynktem. Czasem pomagała kucharzom, radami, które płynęły naturalnie, jakby całe życie spędziła w kuchni.
Pewnego dnia nadszedł kryzys – istotny urzędnik zamówił bankiet z nietypowymi wymaganiami, a termin był niemal niemożliwy do spełnienia. Dla restauracji – szansa na nowy poziom. Dla Zbigniewa – ogromne ryzyko.
Ale to właśnie wtedy po raz pierwszy zobaczył, jak głębokie są umiejętności Weroniki. Wzięła sprawy w swoje ręce, zorganizowała pracę, zaproponowała rozwiązania. Bankiet wypadł idealnie.
Wtedy Zbigniew zrozumiał: nie miał przed sobą zwykłej pomocnicy. Miał przed sobą osobę, której można ufać. Kogoś, kto także szukał drugiej szansy – i znalazł ją w pracy, w rodzinie, którą niespodziewanie otrzymał.
Gdy ostatni goście wyszli, a kuchnia zaczęła pustoszeć, Zbigniew podszedł do Weroniki. Stała przy kuchence, jakby przyrosła do miejsca, poprawiając coś w garnku.
Nie wypowiedział ani słowa, tylko wziął ją za rękę. Jej dłoń była chłodna, ale czuł w niej żywą duszę.
– Weronika… – jego głos był ochrypły od emocji. – Wyjdź za mnie. Kocham cię.
Weronika spojrzała na niego. Na jej twarzy zmieszały się światło i ból. Łzy zabłyszczały w jej rzęsach, głos drżał:
– Zbigniewie… ja też cię kocham. Bardzo. Ale nie mogę. Byłam w więzieniu. Mam piętno przeszłości. Nie chcę zniszczyć ci życia, twojej reputacji. Jesteś znanym restauratorem, a ja… ja nie jestem ciebie warta. Zasługujesz na więcej.
Kilka dni później Zbigniew odwiedził swojego szefa kuchni, Józefa, który powoli wracał do zdrowia po złamaniu nogi. Szczerze opowiedział mu wszystko – kimKilka miesięcy później, przed restauracją „Jaś”, Weronika w białej sukni stanęła obok Zbigniewa, a Jasiek, trzymając ich ręce, uśmiechał się szeroko, bo w końcu – po wszystkich burzach – odnalazł prawdziwy dom.
