Podczas przyjęcia urodzinowego mojego męża, mój syn wskazał na gościa i krzyknął: „To ona! Ma tę spódnicę!”
Kilka dni przed moimi urodzinami przeszukiwałam szafę na piętrze. Tomek błagał mnie o koc piknikowy na szkolną wycieczkę, i oczywiście, nie mogłam odmówić.
„Proszę, mamo,” prosił. „Obiecałem kolegom, iż przyniosę koc i napoje. Powiedziałem też, iż upieczesz te czekoladowe babeczki z karmelem.”
Więc, jak każda matka, zaczęłam grzebać. Stare walizki, poplątane kable, półzepsute wiatraki z dawnych wakacji. A potem, wcisnięte w rogu, zobaczyłam to.
Czarny pudełko. Eleganckie. Kwadratowe. Schowane jak sekret.
Nie podglądałam, naprawdę. Ale byłam ciekawa. Wyjęłam je, usiadłam po turecku na dywanie i powoli podniosłam wieczko.
Zaparło mi dech.
W środku była satynowa spódnica – w głębokim fiolecie, miękka jak szept, z delikatnym haftem ręcznym na brzegu. Wytworna. Piękna.
I znajoma.
Pokazałam ją Krzysztofowi – mojemu mężowi – kilka miesięcy temu, gdy spacerowaliśmy po mieście. Minęliśmy butik, a ja wskazałam ją w witrynie. „Za ekstrawagancka,” powiedziałam, ale w głębi serca miałam nadzieję, iż zapamięta.
„Czasem zasługujesz na coś luksusowego,” roześmiał się wtedy.
Więc gdy zobaczyłam tę spódnicę, idealnie złożoną w bibułce, schowaną w tym pudełku, od razu wiedziałam. To musiał być mój prezent urodzinowy. Cicha euforia rozkwitła we mnie.
Może jeszcze nie wszystko było stracone.
Nie chciałam zepsuć niespodzianki, więc zamknęłam pudełko, odłożyłam je na miejsce, a Tomkowi dałam stary koc. choćby kupiłam bluzkę pasującą do spódnicy i schowałam ją do szuflady, czekając na wielkie odkrycie.
Nadeszły urodziny. Rodzina się zebrała. Krzysztof wręczył mi zapakowany prezent z chłopięcym uśmiechem.
Książki.
Piękny stos powieści, starannie wybranych – ale żadnej spódnicy. Ani słowa o niej.
Czekałam. Może zostawił ją na specjalną kolację lub na chwilę tylko dla nas.
Ta chwila nigdy nie nadeszła.
Kilka dni później wróciłam po cichu do szafy, by rzucić ostatnie spojrzenie. Ale pudełko… zniknęło.
Tak po prostu. Rozpłynęło się w powietrzu.
Mimo to nic nie powiedziałam. Nie chciałam być żoną, która wątpi. Która wyciąga pochopne wnioski.
Nadzieja trzyma nas przy życiu, choćby gdy wiemy, iż nie powinna.
Minęły trzy miesiące. Żadnego śladu spódnicy. Żadnej wzmianki. Tylko cisza.
Aż pewnego popołudnia, gdy przygotowywałam cytrynowe ciasteczka na zamówienie ślubne, Tomek wszedł do kuchni. Jego oczy biegały nerwowo, ramiona były napięte.
„Mamo?” powiedział cicho. „Muszę ci coś powiedzieć. Chodzi o tę spódnicę.”
Odłożyłam szpachelkę do lukru.
„Wiem, iż tata ją kupił,” zaczął. „Gdy byliśmy w galerii po buty do piłki, kazał mi czekać na zewnątrz. Powiedział, iż musi coś załatwić.”
Poczułam, jak żołądek mi się ściska.
„Był taki dzień,” ciągnął Tomek, „gdy opuściłem parę lekcji. Wróciłem wcześniej po deskorolkę… ale usłyszałem głosy na górze. Myślałem, iż to ty i tata.”
Zawahał się, przełykając ślinę.
„Ale ty o tej porze nigdy nie jesteś w domu. Zamarłem. Schowałem się pod waszym łóżkiem.”
Serce mi pękło.
„Śmiała się, mamo. To nie byłaś ty. Widziałem jej nogi. Miała na sobie tę spódnicę.”
Stałam jak zamrożona, pokój wirował w zwolnionym tempie.
Potem wyciągnęłam ręce i przytuliłam go.
Żadne dziecko nie powinno nosić takiego sekretu.
Kilka dni później urządzaliśmy przyjęcie urodzinowe Krzysztofa. Gotowałam. Sprzątałam. Serwowałam, dekorowałam i uśmiechałam się.
Ubrałam granatową sukienkę i czerwona szminkę. Włożyłam buty na obcasie, których zawsze żałuję po godzinie. Grałam swoją rolę – lojalnej żony, gościnnej gospodyni, niezachwianej opoki.
W środku rozpadałam się na kawałki.
Przyjęcie tętniło rozmowami i muzyką, aż Tomek pojawił się przy moim boku, ciągnąc za rękaw.
„Mamo,” szepnął szeroko otwartymi oczami. „To ona. Ta spódnica. Ma ją na sobie.”
Podążyłam za jego wzrokiem.
Kinga.
Pomocnica Krzysztofa. Stała przy stole z winem, promienna i pewna siebie w tej nie do pomylenia fioletowej, satynowej spódnicy.
Spódnicy, którą schował.
Spódnicy, która miała być dla mnie.
Stała obok swojego męża, Marka, trzymając kieliszek, z twarzą rozjaśnioną uśmiechem.
Wzięłam tacę z przekąskami i przeszłam przez pokój z uśmiechem.
„Kinga! Ta spódnica jest na tobie boska. Gdzie ją znalazłaś?”
Mrugnęła, zaskoczona. „Och… dziękuję. To był prezent.”
„Jak miło,” powiedziałam słodko. „Zabawne – miałam taką samą. Znalazłam ją kiedyś w domu. Potem zniknęła.”
Jej uśmiech zadrżał.
Po drugiej stronie pokoju Krzysztof obserwował nas, sparaliżowany.
„Marek!” zawołałam, przywołując go gestem. „Chodź do nas! Właśnie podziwialiśmy spódnicę Kingi. Krzysztof, ty też!”
Czwórka stanęła w kręgu. Dłoń Kingi drżała na kieliszku. Marek wyglądał na zdezorientowanego. Krzysztof – na zdruzgotanego.
„Kochałam tę spódnicę,” powiedziałam cicho. „Myślałam, iż była dla mnie. Ale teraz widzę, iż była dla kogoś innego.”
Krzysztof odchrząknął. „Dałem ją Kindze. W ramach premii. Za świetną pracę.”
„Jak„Jak czułeś się, gdy wracał do domu i całował mnie w usta po tym, jak całował ją w biurze?” – zapytałam, a gdy zastygli w milczeniu, odwróciłam się i wyszłam, zostawiając za sobą ciszę cięższą od wszystkich niewypowiedzianych kłamstw.
