Moje serce pęka z bólu i strachu. Moja synowa chce odebrać mi dom, który chroniłam całe życie, tylko po to, by spełnić marzenie mojego syna. Ich plany o wielkim rodzinnym gnieździe brzmią jak wyrok, a ja, samotna kobieta u schyłku dni, boję się zostać bez dachu nad głową. To opowieść o miłości do syna, o zdradzie i walce o prawo do własnego kąta w świecie, który wydaje mi się coraz bardziej obcy.
Nazywam się Wanda Nowak, mieszkam w małym mieście u podnóża Sudetów. Dziesięć lat temu mój syn, Marek, ożenił się z Kamilą. Mieszkają z córeczką w ciasnej kawalerce. Siedem lat temu Marek kupił działkę i zaczął budować dom. Pierwszy rok minął bez ruchu. W drugim postawili płot i wylali fundamenty. Potem budowa znieruchomiała – zabrakło pieniędzy. Marek zbierał na materiały, nie tracąc nadziei. Przez te lata udało im się postawić parter, ale marzą o dużym, dwupiętrowym domu, gdzie będzie miejsce i dla mnie. Mój syn to człowiek rodzinny i zawsze byłam dumna z jego troski.
Wiele poświęcili już dla tej budowy. Kamila namówiła Marka, by sprzedali swoje M2, by się przeprowadzić do kawalerki i zainwestować różnicę w dom. Teraz jest im ciasno, ale się nie poddają. Gdy przyjeżdżają do mnie, wszystkie rozmowy kręcą się wokół przyszłego domu: jakie będą okna, jak ocieplą ściany, gdzie poprowadzą kable. Moje choroby, moje troski ich nie obchodzą. Milczę, słucham, ale w duszy rośnie niepokój. Od dawna czuję, iż Kamila z Markiem chcą sprzedać moje dwupokojowe mieszkanie, by dokończyć budowę.
Pewnego dnia Marek powiedział: „Mamo, zamieszkamy wszyscy razem w dużym domu – ty, my, nasza córeczka”. Odważyłam się zapytać: „Więc mam sprzedać swoje mieszkanie?”. Skinęli głowami, zaczęli mówić, jak będzie nam przytulnie pod jednym dachem. Ale patrząc na Kamilę, zrozumiałam: z nią nie da się żyć. Nie kryje swojej niechęci, a ja zmęczyłam się udawaniem, iż wszystko gra. Jej zimne spojrzenia, ostre słowa – nie chcę się z tym godzić na starość.
Chcę pomóc synowi. Boli mnie, gdy widzę, jak ciągnie tę budowę, która może przeciągnąć się jeszcze dekadę. Ale zadałam pytanie, które mnie dręczyło: „A gdzie ja będę mieszkać?”. Przeprowadzić się do ich ciasnej kawalerki? Do niedokończonego domu bez wygód? Kamila od razu odpowiedziała: „Dla ciebie idealna będzie działka!”. Mamy tam mały domek letniskowy – stara, nieogrzewana chałupka, dobra tylko na lato. Lubię tam spędzać ciepłe dni, ale zimą? Grzać się w piecu, myć w misce, chodzić do wychodka w mróz? Moje stawy, moje zdrowie tego nie zniosą.
„Na wsi jakoś żyją” – rzuciła Kamila. Owszem, żyją, ale nie w takich warunkach! Nie zamierzam zamienić swojej starości w walkę o przetrwanie. A pieniądze na budowę są potrzebne i czuję, jak synowa popycha mnie ku krawędzi. Niedawno podsłuchałam jej rozmowę z matką. „Trzeba przenieść Wandę do sąsiada, a mieszkanie sprzedać” – powiedziała. Krew mi ścięła się w żyłach. Sąsiad, Jan Kowalski, to samotny staruszek, jak ja. Czasem pijemy herbatę, gadamy o życiu, przynoszę mu ciasta. Ale się do niego wprowadzić? To był jej plan – pozbyć się mnie, zabierając mój dom.
Wiedziałam, iż Kamila nie chce ze mną mieszkać, ale by aż tak podstępnie… Nie wierzę, iż będziemy szczęśliwie żyć razem w ich domu. Jej słowa to puste obietnice, by skłonić mnie do sprzedaży. Kocham Marka, boli mnie widok jego zmagań, ale nie mogę poświęcić swojego mieszkania. To wszystko, co mam. Bez niego zostanę z niczym, porzucona jak zbędny grat. Co, jeżeli ich budowa się przeciągnie, a ja zostanę na bruku? Albo w zimnej letniskówce, gdzie nie da się przeżyć zimy?
Każdej nocy leżę bez snu, dręczona myślami. Pomóc synowi – to mój obowiązek, ale zostawić się bez dachu – to za dużo. Kamila widzi we mnie tylko przeszkodę, a jej plan z sąsiadem – to cios w plecy. Boję się, iż stracę nie tylko dom, ale i syna, jeżeli się nie zgodzę. ale strach przed starością pod mostem, bez własnego kąta, jest silniejszy. Nie wiem, jak znaleźć wyjście, by nie zdradzić ani syna, ani siebie. Moja dusza krzyczy z bólu i modlę się do Boga, by dał mi siłę do podjęcia dobrej decyzji.
