Lekki deszcz mży nad ulicami, gdy ludzie spieszą się do swoich spraw, trzymając parasole, z opuszczonymi wzrokami ale nikt nie zauważa kobiety w beżowej garsonce, która pada na kolana na środku skrzyżowania. Jej głos drży.
Proszę ożeń się ze mną, szepcze, wyciągając aksamitne pudełko.
Mężczyzna, do którego zwraca się z tą prośbą? Nie golił się od tygodni, nosi połatany płaszcz i śpi w zaułku niedaleko warszawskiej Giełdy Papierów Wartościowych.
Alicja Nowak, 36-letnia miliarderka, prezeska firmy technologicznej i samotna matka, miała wszystko przynajmniej tak myślał świat. Nagrody w rankingach najbogatszych, okładki magazynów, apartament z widokiem na Łazienki Królewskie. Ale za szklanymi ścianami swojego biura czuła, iż się dusi.
Jej sześcioletni syn, Kacper, zamilkł, gdy ojciec, znany chirurg, porzucił ich dla młodszej kobiety i nowego życia w Londynie. Kacper już się nie uśmiechał. Ani na kreskówki, ani na szczenięta, choćby na kawałek sernika.
Nic go nie cieszyło poza tym dziwnym, zaniedbanym mężczyzną, który karmił gołębie przed jego szkołą.
Alicja zauważyła go pierwszy raz, gdy spóźniła się po syna. Kacper, zwykle milczący, wskazał na mężczyznę po drugiej stronie ulicy i powiedział: Mamo, ten pan rozmawia z ptakami, jakby byli jego rodziną.
Alicja nie zwróciła na to uwagi aż pewnego dnia zobaczyła to na własne oczy. Bezdomny, około czterdziestki, z ciepłym spojrzeniem ukrytym pod warstwą brudu i brody, układał okruchy na murku, mówiąc do każdego gołębia jak do przyjaciela. Kacper stał obok, patrząc na niego z takim spokojem, jakiego matka nie widziała u niego od miesięcy.
Od tego dnia Alicja przychodziła pięć minut wcześniej tylko po to, by obserwować te spotkania.
Pewnego wieczoru, po trudnym zebraniu zarządu, Alicja szła sama, mijając szkołę. On tam był, choćby w deszczu nucił coś ptakom, przemoczony, ale wciąż uśmiechnięty.
Zawahała się, potem przeszła przez ulicę.
Przepraszam, powiedziała cicho. Mężczyzna podniósł wzrok, jego spojrzenie było przenikliwe mimo brudu. Jestem Alicja. Ten chłopiec Kacper on on cię lubi.
Mężczyzna uśmiechnął się. Wiem. On też rozmawia z ptakami. One rozumieją rzeczy, których ludzie nie pojmują.
Alicja mimowolnie się roześmiała. Mogę mogę spytać, jak masz na imię?
Jakub, odpowiedział po prostu.
Rozmawiali. Dwadzieścia minut. Potem godzinę. Alicja zapomniała o zebraniu. Zapomniała o parasolu, z którego krople spływały jej za kołnierz. Jakub nie prosił o pieniądze. Pytał o Kacpra, o jej firmę, o to, ile śpi i delikatnie żartował z jej odpowiedzi.
Był miły. Inteligentny. Zraniony. I zupełnie inny niż wszyscy mężczyźni, których kiedykolwiek poznała.
Dni zmieniły się w tydzień.
Alicja przynosiła kawę. Potem zupę. Potem szalik.
Kacper rysował dla Jakuba, mówiąc: Mamo, on jest jak prawdziwy anioł. Tylko smutny.
Ósmego dnia Alicja zadała pytanie, którego nie planowała:
Co co by było potrzebne, żebyś mógł znów normalnie żyć? Żeby dostać drugą szansę?
Jakub odwrócił wzrok. Ktoś musiałby uwierzyć, iż jeszcze coś znaczę. Że nie jestem tylko duchem, którego ludzie unikają.
Potem spojrzał jej prosto w oczy.
I chciałbym, żeby ta osoba była szczera. Nie żeby mi współczuła. Tylko żeby mnie wybrała.
Teraźniejszość Oświadczyny
I tak Alicja Nowak, miliarderka, która kiedyś kupowała firmy z branży AI przed śniadaniem, teraz klęczała na ulicy Mokotowskiej przemoczona podając pierścionek mężczyźnie, który nie miał nic.
Jakub wyglądał na zszokowanego. Nieruchomy. Nie z powodu kamer, które już zaczęły migać wokół nich, ani gapiów z uniesionymi brwiami.
Ale przez nią.
Ożenić się ze mną? szepnął. Alicja, ja nie mam nazwiska. Nie mam konta w banku. Mieszkam za śmietnikiem. Dlaczego ja?
Ona przełknęła ślinę. Bo rozśmieszasz Kacpra. Bo sprawiłeś, iż znów coś czuję. Bo jesteś jedynym, który nie chciał ode mnie niczego tylko mnie poznać.
Jakub wpatrywał się w pudełko w jej dłoni.
Potem cofnął się o krok.
Tylko najpier
