Przeczuwałam Twój telefon, mamo…

Wiedziałam, iż zadzwonisz, mamo…

Telefon zadzwonił w środku wykładu. Zosia wyjęła go z kieszeni, spojrzała na ekran i odrzuciła połączenie. Ale telefon znów się odezwał.

– Kowalska, miej sumienie. Wyłącz telefon albo odpowiedz – powiedziała z irytacją wykładowczyni.

– Odpowiem. Mogę wyjść? – Zosia spojrzeniem wskazała na drzwi.

– Wyjdź – westchnęła.

– Lila, co się stało? Mam zajęcia – zapytała Zosia, wychodząc na korytarz.

– Zosiu… Twoi rodzice mieli wypadek – drżącym głosem powiedziała Lila.

– Co?! – Zosia poczuła, jak krew odpływa jej z twarzy.

– Przyjedź jak najszybciej…

Blada i drżąca wróciła do sali, wrzuciła książki do torby i ruszyła ku wyjściu.

– Nic nie powiesz, Kowalska? – donośny głos wykładowczyni zatrzymał ją przy drzwiach.

– Przepraszam, muszę już iść – wypaliła i wybiegła.

– Zosia, o co chodzi? Co się stało? – Krzysztof dogonił ją przy schodach.

– Nie wiem. Lila dzwoniła, powiedziała, iż rodzice mieli wypadek, żebym przyjechała.

– Żyją? Jadę z tobą.

– Nie musisz…

– Może będę potrzebny. Daj telefon, zamówię taksówkę. – Dopiero teraz Zosia zorientowała się, iż wciąż ściska telefon w dłoni.

– Boże, tylko niech żyją – szepnęła, podając mu komórkę.

W drodze do domu nerwowo szarpała pasek torby. Krzysztof objął jej dłonie, uspokajająco ściskając.

– Proszę, jedź szybciej – powiedziała do taksówkarza, czując, iż mijają ulice w ślimaczym tempie.

– Nie mogę, wszędzie fotoradary – odparł obojętnie.

– Zapłacę za mandat, tylko przyspiesz, proszę – mówiła, ledwo powstrzymując łzy.

– Oj, żeby tylko nie było gorzej… – Wzdychając, taksówkarz dodał gazu, wyprzedzając inne samochody. – jeżeli się rozbijemy, to razem.

Wreszcie stanęli przed domem. Krzysztof płacił, a Zosia już biegła przez bramę.

Lila wyjrzała przez okno i wyszła na ganek dwupiętrowej willi. Łzy ciekły jej po twarzy, ręce kurczowo przyciskała do piersi.

– Żyją?! – Zosia wbiegła na stopnie, zatrzymując się przed nią.

– Leon Zawadzki zmarł na miejscu… a Weronika jest w szpitalu.

– Dlaczego od razu nie powiedziałaś?! Gdzie?!

– W pierwszym miejskim.

– Krzysztof, taksówka odjechała? – odwróciła się do niego.

– Zaraz wróci. – Wyciągnął telefon. – Proszę wrócić, jeszcze jedna jazda…

Zosia już się nie spieszyła. Płakała na tylnym siedzeniu, wtulona w ramię Krzysztofa.

W szpitalu nie chcieli jej wpuścić do matki.

– To moja mama! Puśćcie mnie! Muszę ją zobaczyć! – szlochała, błagając lekarza.

– Jest w ciężkim stanie, nieprzytomna.

– Proszę… – Zosia załamała ręce.

– Dobrze. Ale bez krzyków i histerii – uprzedził lekarz i wprowadził ją na oddział intensywnej terapii.

Później znów jechali taksówką, tym razem do domu.

– Mamo… Przeżyje, prawda? – pytała Krzysztofa. – Nie mam już nikogo. Naprawdę nikogo.

– A Lila? To chyba twoja krewna? – zapytał.

– Gospodyni. Pracuje u nas od lat, stała się jak rodzina. Mówiłam, iż to ciotka, żeby nikt się nie czepiał.

– Dlaczego?

– Wszyscy w grupie mają służące? I jak myślisz, jakby na mnie patrzono, gdyby wiedzieli?

Resztę drogi przebyli w milczeniu. Przed domem Krzysztof chciał wysiąść, ale Zosia go powstrzymała.

– Nie trzeba. Zadzwonię jutro – powiedziała i weszła do środka.

Lila wybiegła z kuchni na jej spotkanie.

– No jak? Widziałaś mamę?

– Tak. Jest w śpiączce.

– Boże, Zosiu… – Lila objęła ją i wybuchnęła płaczem. – Modlimy się, by Weronika wyzdrowiała. Pogrzebem Leona zajmie się firma. Już dzwonili. – Głaskała Zosię po plecach. – Taka tragedia… Twój ojciec był wspaniałym człowiekiem. Nigdy nie podniósł głosu, zawsze uprzejmy, spokojny…

Zosia zostawiła Lilę przy lamentowaniu i poszła na górę. Położyła się na łóżku, zwinięta w kłębek.

Lila obudziła ją o świcie. Po zapłakanej twarzy i pełnym współczucia spojrzeniu Zosia od razu zrozumiała, co się stało.

– Dzwonili właśnie… Zmarła w nocy… Niech odpoczywa w pokoju. – Lila przeżegnała się krótko. – Jak to możliwe, Zosiu?

Potem siedziały w milczeniu w kuchni.

– Zostałam całkiem sama – szepnęła Zosia.

– Zostanę jeszcze trochę. Ale potem… przepraszam, jestem już stara, czas na emeryturę. Pracuję u was trzydzieści lat. Zaczynałam jeszcze za czasów twojego dziadka, ojca Leona.

Minęły pogrzeb, dziewięć dni, czterdzieści. W domu przestali pojawiać się ludzie – przyjaciele i koledzy ojca. Telefon w końcu ucichł. Willę wypełniła przytłaczająca cisza.

Zosia chodziła na zajęcia tylko dlatego, iż Krzysztof ją zmuszał. W przeciwnym razie leżałaby w pokoju, wpatrzona w ścianę. Lila też ją poganiała, grożąc, iż jeżeli nie zje choć łyżki rosołu, natychmiast odejdzie.

– Po co mi tu gotować, skoro nikt nie je?

Więc Zosia jadła, by nie zostać sama w tym wielkim domu.

Pewnego wieczoru siedziały w kuchni przed nietkniętymi filiżankami zimnej herbaty. Ciszę przerwała Lila.

– Przysięgłam twoim rodzicom, iż nigdy ci nie powiem. Ale ich już nie ma, więc przysięga nie obowiązuje. I lepiej, żebyś znała prawdę. Niech mi wybaczą Leon i Weronika. – Przeżegnała się.

– Jaką prawdę? Jaką przysięgę? – zmęczonym głosem zapytała Zosia.

– Prawdę o tobie. Nie jesteś sama. Masz matkę – powiedziała stanowczo.

– Co ty pleciesz? Zwariowałaś? Mama nie żyje – odparła lekceważąco.

– Nie żyje Weronika Zawadzka. Ona nie była twoją prawdziwą matką.

Zosia wpatrywała się wI wtedy Zosia zrozumiała, iż pomimo bólu i pustki, życie może jeszcze przynieść niespodziankę, którą warto przyjąć z otwartym sercem.