Rodzinne spotkanie: jak krewni wzbudzili obawy matki o przyszłość syna

Koszmarne zrękowiny: jak swaci skłonili matkę zwątpić w przyszłość syna

W małym miasteczku pod Poznaniem Elżbieta szykowała się do ważnego wydarzenia — spotkania z rodziną narzeczonej swojego syna, Jakuba. Wyobrażała sobie ciepły wieczór pełen serca, smacznego jadła i szczerych uśmiechów. Jakub przekonywał, iż rodzice jego dziewczyny, Bogumiły, to prości i dobrzy ludzie, a Elżbieta wierzyła, iż ta wizyta da początek bliskim więziom. Zamiast jednak serdecznego przyjęcia czekało ją rozczarowanie, które przewróciło jej oczekiwania do góry nogami i zmusiło do pytania: czy jej syn powinien wiązać się z tą rodziną?

Droga do domu swatów zajęła parę godzin, a Elżbieta z Jakubem dotarli pod wieczór. Choć za oknami wisiały szare chmury, jej nastrój był przez cały czas podniosły. Ubrała najlepszą sukienkę, zabrała upieczony własnoręcznie placek jako oznakę szacunku i spodziewała się ciepłego powrotania. ale od progu jej nadzieje zaczęły się rozpadać. Matka Bogumiły, Halina, rzuciła na gości przelotne spojrzenie i rzekła sucho: „Wchodźcie do środka, posiedźcie sobie”. Elżbieta zaniemówiła, ale poszła za synem, myśląc, iż to tylko niezgrabne rozpoczęcie wieczoru.

Salon okazał się ciasny, z podniszczonymi meblami i lodowatym powietrzem. Elżbieta wzdrygnęła się — w domu było zimno jak w nieogrzanej stodole. Halina zmarnowała się w kuchni, a ojciec Bogumiły, Stanisław, burknął coś o pilnych sprawach i wyszedł na podwórko. Jakub próbował rozładować atmosferę, ale Elżbieta czuła się jak intruz. Czekała, aż zaproszą ich do stołu, ale czas płynął, a nic się nie działo. Bogumiła, uśmiechając się niepewnie, zaproponowała herbatę, ale i ta była zimna i niesmaczna, podana w popękanych kubkach. Elżbieta starała się podtrzywać rozmowę, ale odpowiedzi były urywane, a spojrzenia swatów — obojętne.

Minęła godzina, potem druga. Głód dawał się we znaki, a Elżbieta traciła cierpliwość. Szepnęła Jakubowi: „Kiedy nas w końcu nakarmią? Przecież jesteśmy gośćmi!”. Syn tylko wzruszył ramionami, przyzwyczajony do dziwactw rodziny narzeczonej. W końcu Halina pojawiła się z talerzami. Elżbieta spodziewała się hojnego poczęstunku, jak to bywa w jej domu, ale czekał ją szok. Na stole stała miska z wodnistą zupą, w której pływały trzy ziemniaki, oraz talerz z kotletami śmierdzącymi zjełczaonym tłuszczem. Podano do nich czerstwy chleb i kwaśną kapustę, od której ciągnęło octem. „Jedzcie, nie krępujcie się”, mruknęła przyszła teściowa i znów zniknąła.

Elżbieta patrzyła na to jedzenie i czuła, jak w piersi kipi uraza. To nie było przyjęcie, ale upokorzenie. Przymusiła się do przełknięcia pieczy zupy, ale smak był ohydny. Jakub jadł w milczeniu, jakby tego nie zauważał, a Bogumiła grzebała widelcem w talerzu, unikając wzroku Elżbiety. Stanisław wrócił, ale tylko zamruczał coś o pracy i ponownie się ulotnił. Elżbieta próbowała nawiązać rozmowę, ale swaci odpowiadali niechętnie, jakby goście byli im ciężarem. Jej placek, który upiekła z troską, leżał nietknięty w kącie stołu.

Gdy podano herbatę — znów zimną, z posmakiem starej fusówki — Elżbieta nie wytrzymała. „Dlaczego tak skąpo?” — spytała cicho Jakuba. „Przyjechaliśmy się poznać, a traktują nas jak intruzów”. Syn zawahał się, mamrocząc, iż u Bogumiły zawsze tak jest. ale dla Elżbiety to nie było zwykłe „tak”. Przypomniała sobie, jak w jej domu witano gości serdecznie, jak stół uginał się od jedzenia. A tu? Żałosna zupa, czerstwy chleb, mroźne spojrzenia. To nie było przyjęcie, ale obraza.

Droga powrotna była ciężka od myśli. Elżbieta patrzyła na milczącego syna i czuła, jak serce ściska się niepokojem. Wyobrażała sobie Jakuba związanego z tą rodziną, gdzie króluje obojętność i skąpstwo. „Czy całe życie ma jeść takie ochłapy?” — myślała. „W domu, gdzie gości się nie szanuje, a więzy krwi nic nie znaczą?” Rozumiała, iż kocha Bogumiłę za jej dobre serce, ale ten wieczór pokazał: dziewczyna wyrosła w zimnym domu, a to może zatruć ich przyszłość.

W domu Elżbieta nie zmrużyła oka całą noc. Rozdarło ją pragnienie, by chronić syna, i strach, by nie urazić jego wyboru. Jak powiedzieć Jakubowi, iż ta rodzina to nie towarzystwo, które chciałaby dla niego? Bała się, iż jej słowa złamą mu serce, ale milczenie było gorsze. Elżbieta postanowiła porozmawiać z synem, ale jak znaleźć adekwatne słowa? Czy zrozumie jej obawy, czy miłość go zaślepi? I co czeka ich rodzinę, jeżeli to mał accountszeństwo dojdzie do skutku?