Dzisiaj wieczorem gotowałam kolację, nakrywając stół dla siebie i męża. Zapowiadał się spokojny, przytulny wieczór, gdy nagle ciszę przerwał ostry dźwięk dzwonka do drzwi. Nie spodziewaliśmy się gości, więc ten dźwięk zawisł w powietrzu jak zapowiedź czegoś niespodziewanego.
— Krzysiu, otwórz, proszę, kto tam? — zawołałam z kuchni, wycierając ręce w fartuch.
Krzysztof, oderwany od telewizora, niechętnie wstał i podszedł do drzwi. Gdy je otworzył, zamarł, nie wierząc własnym oczom.
— Ciotka Wanda? Skąd się tu wzięłaś? — W jego głosie brzmiało autentyczne zdumienie. Przed nim stała starsza siostra jego zmarłej matki, kobieta, której nie widział od lat.
— Dobry wieczór, Krzysiu. Postanowiłam was odwiedzić. Mogę wejść? — Wanda uśmiechnęła się, ale w jej oczach przemknął cień zmęczenia.
— Oczywiście, proszę! — Krzysztof odsunął się, przepuszczając gościa. — Dlaczego nie dałaś znać? Spotkałbym cię na dworcu.
— Tak jakoś spontanicznie wyszło — odpowiedziała, postawiając na podłodze ciężką torbę. — Byłam u twojej siostry w Łodzi, a teraz wpadłam do was, do Poznania.
Ja, usłyszawszy głosy, wyszłam z kuchni, poprawiając fartuch. Gdy zobaczyłam gościa, lekko zmarszczyłam brwi.
— Dzień dobry, ciociu Wando! Co za niespodzianka… Zostaniecie z nami na kolację?
— Nie odmówię, dziękuję — odpowiedziała kobieta, kierując się do łazienki, by umyć ręce.
Rzuciłam mężowi pytające spojrzenie, ledwo powstrzymując irytację.
— Nie miałem pojęcia, iż przyjedzie — wyszeptał Krzysztof.
— I na długo się zatrzymuje? — Skrzyżowałam ręce. — Mamy ją teraz oprowadzać po mieście, karmić? Po co w ogóle przyjechała?
— Uspokój się, zaraz się wszystkiego dowiemy — Krzysztof wzruszył ramionami, starając się nie pogarszać sytuacji.
Gdy Wanda wróciła, postawiła na stole torbę z upominkami.
— Przyniosłam wam ze wsi: świeży miód, czosnek, zioła. W mieście za to pewnie kosztują majątek. No, opowiadajcie, jak wam się żyje? Jak się ma wasz synek?
— Żyjemy jak wszyscy — zaczął Krzysztof. — Wzięliśmy mieszkanie na kredyt, pracujemy, kręcimy się. Tomek jest w pierwszej klasie liceum, zaczął się interesować programowaniem. Zaraz wróci z treningu. A u ciebie jak?
— Brawo, iż wzięliście mieszkanie — skinęła Wanda. — A ja postanowiłam odwiedzić rodzinę. Po śmierci twojej mamy, Krzysiu, prawie straciliśmy kontakt. Wy do nas nie przyjeżdżacie, spraw mnóstwo, rozumiem. A sama na wsi zaczyna być smutno. Starość, jak to mówią, nie radość…
— Klopsiki robisz wyśmienite, Aniu — dodała, odgryzając kęs. — I mieszkanie macie przytulne, brawo.
— A na długo zostaniesz? — ostrożnie zapytałam, próbując ukryć zniecierpliwienie. Krzysztof rzucił mi karcące spojrzenie.
— Na trzy dni — odpowiedziała Wanda. — Chcę trochę poznać wasze miasto, dawno tu nie byłam. Potem pojadę dalej. Spotkam się z wami, z Tomkiem. Ty, Aniu, taka śliczna jesteś i gospodyni wspaniała.
Wymusiłam uśmiech. Komplementy były miłe, ale sytuacja wciąż mnie irytowała.
— Będziesz musiała spać w kuchni, na rozkładanym łóżku — powiedziałam. — Mamy tylko dwa pokoje: my z Krzysztofem w jednym, Tomek w drugim.
— Ja nie wymagam wiele, gdzie położysz, tam się położę — machnęła ręką gość. — Dziękuję za kolację, wszystko było pyszne.
W tym momencie do mieszkania wpadł Tomek, zdyszany, z plecakiem na ramieniu.
— Synu, to ciocia Wanda, siostra twojej babci Hani — przedstawił Krzysztof. — Pewnie jej nie pamiętasz, byłeś mały, gdy ją widziałeś ostatnio.
— Dzień dobry — Tomek przyjrzał się gościowi uważnie. — Naprawdę jest pani podobna do babci Hani…
— Miło cię poznać, Tomku — uśmiechnęła się Wanda. — Słyszałam, iż interesujesz się programowaniem?
— Tak — ożywił się chłopak. — Tylko mój komputer jest stary, wszystko się zawiesza. Piszę programy, ale działa wolno.
— Brawo, nie poddawaj się. Programiści teraz na wagę złota — dodała otuchy.
— A pani kim była? — zainteresował się Tomek.
— Byłam lekarzem, potem uczyłam w szkole medycznej. Wyszłam za mąż, przeprowadziliśmy się na wieś. Tam zostałam. Pomagać ludziom — to wielka rzecz, Tomku.
— Super — skinął głową, pod wrażeniem.
— No to przygotujemy ci miejsce do spania, odpocznijcie — zaproponował Krzysztof. — Jutro mam wolne, mogę ci pokazać miasto.
— Dziękuję, Krzysiu, bardzo chętnie — odpowiedziała Wanda, a w jej głosie zadrżała szczera wdzięczność.
Gdy wszyscy rozeszli się do swoich pokojów, ja, leżąc w łóżku, zaczęłam szeptać do męża:
— Co to za nowiny? Przyjechała nagle, z miodem i czosnkiem, i myśli, iż mamy skakać z radości? Teraz mamy ją zabawiać, karmić! Co to za ludzie?
— Aniu, uspokój się — cicho odpowiedział Krzysztof. — To moja jedyna ciotka. Wychowała moją mamę, ich rodzice wcześnie odeszli. Miała ciężkie życie: mąż, syn — wszystkich straciła. Potem wyszła ponownie za mąż, przeprowadzili się na wieś, założyli gospodarstwo. Ale i drugi mąż zmarł. Wyobrażasz sobie, jak jej samotnie? A ona trzyma się, jeździ do rodziny. Wytrzymaj te kilka dni.
— Znam jej historię, twoja mama mi opowiadała — burknęłam. — Ale tak się nie robi. Jutro pojadę do mojej mamy, a ty się nią zajmij.
— Dobrze — westchnął Krzysztof. — Załatwię to.
Następnego dnia Krzysztof z Wandą i Tomkiem poszli zwiedzać Poznań. Ja pojechałam do matki. Gdy wróciłam wieczorem, usłyszałam głośny śmiech syna i cioci Wandy. Stół w kuchni uginał się od toreb z zakupami i prezentami.
— Co się tu dzieje? — zdziwiłam się, rozglądając po bałaganie.
— Aniu— Kupiłam wam trochę prezentów! — zawołała Wanda. — Tobie piękny zestaw do kawy, pościel, a Tomkowi nowy komputer!
