Nazywam się Zofia Kowalska. Mój syn, Marek, i jego żona, Kinga, wydawali się idealną parą, ale teraz czuję, jak ich małżeństwo zaczyna się rozpadać. Mieszkając w małym miasteczku pod Lublinem, rzadko ich widuję, ale ostatnia wizyta otworzyła mi oczy: Kinga diametralnie się zmieniła, zamieniając szlafrok na sukienki i siłownię, podczas gdy Marek, pochłonięty pracą, jest ślepy na te zmiany. Matczyne serce krzyczy – coś jest nie tak, boję się, iż ich związek zmierza ku przepaści. ale syn tylko macha ręką, a ja rozdarta jestem między chęcią uratowania ich rodziny a strachem przed utratą wnuków.
Marek ożenił się z Kingą dziesięć lat temu. On ma 38 lat, ona 32, i zawsze wydawali się zgodni. Mają dwoje dzieci – ośmioletnią Zosię i pięcioletniego Stasia. Mieszkają w innym mieście, widujemy się rzadko – praca, dom, obowiązki pochłaniają ich czas. Ale miesiąc temu przyjechałam w odwiedziny i ledwo poznałam synową. Zamiast znanego mi szlafroka i potarganych włosów – elegancka sukienka, szpilki, makijaż. Kinga promieniała jak gwiazda, zauważyłam też, iż zaczęła chodzić na siłownię. Jej oczy błyszczały, ale w tym blasku wyczułam niepokój.
Kinga pracuje na zmiany, a w wolnym czasie zdąży zadbać o dzieci i dom. Wszystko lśni: dzieci najedzone, ubrania uprane, porządek wzorowy. ale jeszcze pół roku temu w weekendy nie wychodziła z dresów, siedząc w domu. Jako kobieta od razu wyczułam, iż coś jest nie tak. Takie metamorfozy nie dzieją się bez powodu. Kinga – piękna, z dwojgiem dzieci i wiernym mężem – nagle zaczęła się tak starać. Dla kogo? Boję się, iż jej serce należy już nie do Marka, ale do kogoś innego.
Mój syn, jak ślepiec, niczego nie widzi. Zatraca się w pracy, wraca późno, zmęczony, i nie dostrzega, jak zmieniła się żona. Próbowałam z nim rozmawiać: „Marek, widzisz, jak Kinga się odmieniła? Może brakuje jej twojej uwagi?”. Ale odparł tylko: „Mamo, nie wtrącaj się w nasze życie. U nas wszystko w porządku.” Jego słowa mnie zraniły, ale nie umiałam milczeć. Chcę ocalić ich rodzinę, póki jeszcze czas. jeżeli Kinga szuka uczucia gdzie indziej, ich małżeństwo jest skazane na klęskę, a moje wnuki zostaną pomiędzy młotem a kowadłem.
Nie mogę siedzieć z założonymi rękami. Zosia i Staś to mój świat, ale po rozwodzie pewnie ich stracę. I tak widujemy się rzadko, a jeżeli się rozejdą, Kinga może zabronić mi przyjeżdżać. Dręczy mnie myśl – a może się mylę i Kinga po prostu postanowiła zadbać o siebie? Ale co, jeżeli moje przeczucia są słuszne? Nie chcę, by Marek został ze złamanym sercem, a dzieci wychowywały się bez ojca. ale Marek mnie nie słucha, a ja czuję się winna, iż się wtrącam.
Z jednej strony nie powinnam się mieszać w ich życie. Są dorośli, może Kinga robi to dla siebie albo dla męża. Niektóre małżeństwa przymykają oczy na zdrady, żyjąc według własnych zasad. Ale z drugiej – jak mam milczeć, skoro mogę zapobiec tragedii? jeżeli nie powiem nic i okaże się, iż miałam rację, Marek będzie miał mi za złe, iż go nie ostrzegłam. jeżeli się wtrącę, już teraz jest zły, iż wtykam nos w nie swoje sprawy. Jestem w pułapce, a każdy wybór wydaje się zły.
Moje serce pęka ze strachu o syna i wnuki. Jak chronić ich szczęście, nie niszcząc wszystkiego? Może ktoś przeżywał coś podobnego? Gdzie jest granica między troską a wtrącaniem się? Chcę wierzyć, iż Kinga po prostu postanowiła się zmienić dla siebie, ale matczyne serce szepcze – zbliża się nieszczęście. Nie mogę stracić kontaktu z Zosią i Stasiem, ale jeszcze bardziej boję się, iż ich rodzina się rozpadnie, a ja zostanę tylko niemym świadkiem. Czy naprawdę jestem bezsilna, by uratować tych, których tak kocham?
