Dzisiaj znów to usłyszałam. Słowa, które ciągle dzwonią mi w uszach, choć minęły już miesiące.
Babcia Helena spieszyła się na szkolne podwórko, by odebrać wnuczkę po lekcjach. Uśmiech nie schodził z jej twarzy, a wysokie obcasy dzwoniły po kostce brukowej tak głośno, jak dawniej, gdy serce wciąż wierzyło w dobro i wdzięczność. Była szczęśliwa — w końcu kupiła swoje własne mieszkanie. Niewielkie, ale przytulne, w nowym bloku na obrzeżach Warszawy. Jasne, czyste, z nową kuchnią i widokiem na park. Dla Heleny to była wolność i zwycięstwo.
Długo do tego dążyła: prawie dwa lata oszczędzała, sprzedała stary dom na wsi, który budowała z mężem, a córka dopłaciła resztę. Obiecała, iż odda każdą złotówkę. Młoda para też potrzebowała pieniędzy, ale babcia Helena nie chciała być ciężarem. Teraz, z własnym dachem nad głową, starczało jej choćby połowy emerytury.
Pod szkołą czekała już ośmioletnia Zosia — jej radość, jej sens życia. Późne dziecko córki, urodzone prawie w czterdziestce. Helena nie chciała się przeprowadzać do miasta, ale uległa prośbom córki, by pomagać z wnuczką. Codziennie odprowadzała Zosię do szkoły, odbierała, karmiła, czekała, aż rodzice wrócą z pracy — a potem szła do swojego mieszkania. Formalnie należało ono do córki — na wszelki wypadek, by uniknąć oszustów — ale Helena w głębi duszy uważała je za swoje.
Szły alejką, trzymając się za ręce, gdy nagle Zosia przystanęła i spojrzała babci prosto w oczy:
— Babciu… Mama mówiła, iż trzeba cię oddać do domu starców…
Jakby uderzenie. Ziemia zniknęła spod nóg. Helena zatrzymała się, nie mogąc złapać tchu.
— Co powiedziałaś, Zosieńko? — spytała cichym, zduszonym głosem.
— No… do takiego domu, gdzie mieszkają sami staruszkowie. Mama mówiła, iż tam nie będziesz się nudzić…
Wszystko w środku się ścisnęło. Spróbowała się uśmiechnąć, ale usta jej drżały.
— A skąd ty to wiesz?
— Słyszałam, jak mama z tatą rozmawiali w kuchni. Mama mówiła, iż już wszystko ustaliła z jakąś ciocią. Tylko iż nie od razu, tylko poczekają, aż ja podrosnę. Ale nie mów babci, iż ci powiedziałam… proszę…
— Dobrze, słoneczko… nie powiem. — Helena ledwo otworzyła drzwi do mieszkania. — Źle się czuję, pójdę się położyć… a ty się przebierz, dobrze?
Zosia pobiegła do swojego pokoju, a babcia osunęła się na kanapę, choćby nie ściągając płaszcza. Ściany wirowały przed jej oczami, a w uszach wciąż brzmiał głos wnuczki: *dom starców… nie będziesz się nudzić… już ustalili…*
Trzy miesiące później spakowała swoje rzeczy. Bez awantur, bez wyrzutów. Pewnego dnia po prostu zamknęła drzwi swojego mieszkania — i już nie wróciła.
Teraz mieszka na wsi, w małej chacie wynajmowanej od starej przyjaciółki. Powietrze jest tu inne, ludzie życzliwsi. Oszczędza, by kupić choćby skromny domek. Przyjacółki i dalsza rodzona pomagają — jedni słowem, inni czynem. Choć są i tacy, którzy kręcą nosem:
— Nie mogłaś porozmawiać z córką? Może dziecko coś przekręciło?
— Dziecko by takiego kłamstwa nie wymyśliło. — Helena odpowiada twardo. — Znam swoją córkę. Ani telefonu, ani listu, ani słowa odkąd wyjechałam. Więc to prawda. I niech sobie wie, iż wszystko odkryłam. Nie dzwonię. I nie będę. To nie moja wina.
