Paskui mus nakvojė uošvė. Anksti rytą ji įsiveržė į mūsų miegamąjį su rėksniais:

U nas zanocowała teściowa, Helena Nowak. Wczesnym rankiem wpadła do naszej sypialni z krzykiem: Wstawaj, Kinga, zobacz, co się dzieje w twojej kuchni! Zerwałam się z łóżka, jeszcze w pidżamie, serce waliło jak oszalałe. Pędzę korytarzem, w biegu narzucając stary szlafrok, węszę może coś się pali? A może gaz się nie wyłączył? W głowie już cały thriller: cegły w ogniu, garnek eksploduje, jakaś inna katastrofa. Wchodzę do kuchni, a tam karaluchy. Cała armia rudych potworów biega po stole, po talerzach, po resztkach kolacji, których wczoraj nie miałam siły posprzątać. Teściowa stoi z rękami na biodrach i wierci we mnie wzrokiem, jakbym specjalnie hodowała te robactwo, by ją zszokować.
Kinga, czy u was zawsze tak jest? zaczęła, a głos drżał jej z gniewu, Jak tak można żyć? Masz dzieci, męża, a w kuchni karaluchy jak w jakiejś szopie! Stoję jak rażona piorunem i nie wiem, co odpowiedzieć. No tak, nie posprzątałam po kolacji, bo po pracy ledwo ciągnęłam nogi. Dzieci płakały, mąż, Marek, mamrotał coś o piłce nożnej, a ja marzyłam tylko o rzuceniu się do łóżka. Kto by pomyślał, iż te niechciane karaluchy właśnie tej nocy postanowią urządzić paradę? I najważniejsze skąd one się w ogóle wzięły? Przecież nie mieszkamy w jakiejś zrujnowanej chałupie, mamy mieszkanie, wszystko jest czyste. No, prawie czyste.
Helena Nowak, oczywiście, nie zamierzała się zamknąć. Za moich czasów, mówi, nie było takich rzeczy! Ja po kolacji wszystko zmywałam, wycierałam, nie zostawiałam ani jednej okruszyny. A ty co? Dziś młodzi są leniwi, tylko potraficie w telefonach siedzieć! Kłaniam się, połykam westchnienie, bo co tu mówić? To nie tylko teściowa to generał w spódnicy, dla niej porządek w kuchni to sprawa honoru. A ja, widocznie, ją zawiodłam. Zaczęłam nerwowo sprzątać: chwyciłam ścierkę, zmiotłam karaluchy, umyłam stół, talerze, wszystko, co wpadło mi w ręce. Teściowa stoi nad moim ramieniem, komentuje: Tu nie przetarłaś! A co to za plama? Czy ty nigdy nie myjesz płytek? Ledwo się powstrzymuję, by nie wybuchnąć. Myślę: No, Helena Nowak, przecież ty też nie jesteś święta, pewnie i tobie czasem okruszki zostawały! Ale milczę, bo wiem z nią się nie wygrywa.
Gdy ja walczę z karaluchami, Marek, mój mąż, w końcu wychodzi z łóżka. Wchodzi do kuchni, widzi ten cyrk, a zamiast pomóc, tylko się uśmiecha: O, Kinga, może otworzyłaś zoo? Rzucam na niego takie spojrzenie, iż natychmiast milknie i idzie zrobić herbatę. A teściowa tylko kręci głową: Widzisz, i twój mąż niepoważny. Gdybym ja tak nie dbała o syna, to by u ciebie zupełnie rozpuścił! No dobrze, myślę, teraz jeszcze zacznie wykład o wychowaniu mężczyzn. I rzeczywiście siada przy stole, już lśniącym od czystości, i zaczyna: Za moich czasów mężczyzn trzymało się krótko. A wy, młodzi, dajecie im wolność, i co macie? Karaluchy w kuchni, a oni się śmieją!
Słucham, a w głowie jedna myśl: jak przetrwać do wieczora, żeby Helena Nowak wróciła do domu? Nie żebym jej nie lubiła, to dobra kobieta, ale te jej ataki To nie tylko karaluchy to dla niej dowód, iż jestem złą gospodynią, złą żoną, a może i złą matką. Więc myję, wycieram, szoruję, a ona wciąż znajduje coś do przyczepienia. Czy widelec leży nie tam, gdzie trzeba, czy nóż źle umyty. A przecież ja nie jestem z żelaza! Mam dwoje dzieci, pracę, ciągle jak wiewiórka w kole, a tu jeszcze karaluchy postanowiły urządzić wesele. I najważniejsze skąd one się wzięły? Może od sąsiadów? W kamienicy stare rury, wilgotna piwnica, pewnie tam się lęgną.
W końcu skończyłam sprzątanie, kuchnia lśni jak w reklamie środka czystości. Teściowa zdaje się trochę uspokoić, ale i tak rzuca: Trzeba dbać o porządek, Kinga. To twoje mieszkanie, twoja rodzina. jeżeli nie ty, to kto? Kłaniam się, uśmiecham przez łzy, a w środku krzyczę: Zostaw mnie w spokoju! Marek, widząc mój stan, w końcu się wtrąca, zabiera mamę na spacer, żebym mogła złapać oddech. A ja siadam przy stole, patrzę na tę idealnie czystą kuchnię i myślę: czy naprawdę jestem tak złą gospodynią? Może Helena Nowak ma rację, może robię coś źle? Ale wtedy przypominam sobie, iż rodzina to nie idealna kuchnia, a miłość to nie tylko lśniące talerze.