Pies nie pozwalał lekarzom zbliżyć się do dziecka i nie zgadzał się na jego operację

Pies nie pozwalał lekarzom zbliżyć się do dziecka, nie zgadzał się, by zabrano je na operację.
Chłopiec leżał na sali blady, ledwo oddychający. Lekarze przygotowywali go na pilną operację. Każda minuta miała znaczenie Nikt nie wiedział, czy przeżyje.
Nagle, tuż przed wyjściem, wyszeptał słabym głosem:
Czy mogę pożegnać się z moim psem?
Jak można było odmówić Psa wpuszczono natychmiast.
Pobiegł prosto do chłopca, polizał jego dłonie, położył się na jego piersi i długo patrzył mu w oczy jakby rozumiał wszystko, jakby czuł więcej niż człowiek.
Lecz gdy weszły pielęgniarki, pies zmienił się nagle. Stanął między nimi a dzieckiem, warknął, zaczął głośno szczekać, jakby go bronił. Lekarze zatrzymali się. Coś było nie tak.
Kilka minut później na korytarzu rozległy się krzyki. Drzwi się otworzyły, a chłopiec krzyknął, gdy zobaczył, kto wszedł
Pies nie pozwalał lekarzom zbliżyć się do dziecka, nie zgadzał się, by zabrano je na operację.
Na salę wszedł mężczyzna zmęczony, zakurzony, z twarzą naznaczoną drogą. Płaszcz miał brudny od błota, a w dłoniach trzymał zniszczony plecak.
Ledwo stał na nogach, jakby przeszedł ogromną odległość bez odpoczynku. To był ojciec chłopca.
Dotarł niemal cudem gdy dowiedział się o stanie syna, porzucił wszystko. Pracę, długi, odległość nic już nie miało znaczenia. Serce prowadziło go i nie mógł się spóźnić.
Pies nie pozwalał lekarzom zbliżyć się do dziecka, nie zgadzał się, by zabrano je na operację.
Pies pierwszy wyczuł jego nadejście. Jeszcze zanim mężczyzna pojawił się w drzwiach, zatrzymał się, nasłuchiwał, a potem cicho zaszczekał i spojrzał w stronę korytarza.
Grał na czas nie ze strachu, ale bo wiedział, iż musi przyjść ktoś bardzo ważny. Ktoś, na kogo chłopiec czekał całe życie.
Gdy ojciec wszedł na salę, czas jakby się zatrzymał. Chłopiec otworzył oczy, z trudem, ale wyraźnie. W jego spojrzeniu było coś głębszego niż zdziwienie jakby świat wreszcie się poskładał w całość.
Pies nie pozwalał lekarzom zbliżyć się do dziecka, nie zgadzał się, by zabrano je na operację.
Pies wycofał się w ciszy. Jego misja została wypełniona. Dał im tę chwilę.
Po kilku minutach wrócili lekarze czas było iść na operację. Ale teraz chłopiec nie szedł sam. Wiedział, iż nie został zapomniany. Ojciec był przy nim.